Η ΜΗΝΥΣΗ ΤΗΣ ΔΑΝΑΗΣ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ "ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ"

Μήνυση εναντίον της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», του Φρίξου Δρακοντίδη και του φωτορεπόρτερ Φέιθφουλ Γουίλιαμ πρόκειται να καταθέσει η σύντροφος του Γιάνη Βαρουφάκη, Δανάη Στράτου για την «εισβολή» της εφημερίδας δια των εκπροσώπων της στον ιδιωτικό τους χώρο, και την συνακόλουθη  δημοσίευση των φωτογραφιών του ζεύγους στην πισίνα της εξοχικής κατοικίας τους στην Αίγινα.

Όσο κι αν έχουμε να κάνουμε εδώ με ένα πρόσωπο, τον κ. Βαρουφάκη, που έχει πολλές φορές εκθέσει τον εαυτό του και τη σύζυγό του στα ΜΜΕ, εκείνες ήταν με δική του επιλογή και συναίνεση, και με τίποτα κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να δικαιολογήσει την παραβίαση του ιδιωτικού χώρου κανενός, από κανένα μέσο ενημέρωσης.

Το γεγονός ότι εκείνη τη μέρα γινόταν η συζήτηση και  ψηφοφορία στη Βουλή του πρώτου πακέτου των προαπαιτούμενων μέτρων που είχαν θέσει οι εταίροι προκειμένου να εγκρίνουν νέο Πρόγραμμα Σωτηρίας της Ελλάδος, και ο μέχρι πριν από λίγες μέρες Υπουργός Οικονομικών επέλεξε να απουσιάσει είναι, για όποιον λόγο και εάν προέβαλε, «ειδησεογραφικής σημασίας».

Η είδηση θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί με πολλούς τρόπους. Δεν χρειαζόταν όμως η εισβολή στον ιδιωτικό χώρο των ανθρώπων, εφόσον έγινε όπως τα παραθέτει στην μήνυσή της η κα. Δανάη Στράτου, σύζυγος του Γ. Βαρουφάκη.

Σε εποχές δύσκολες, πονηρές και άγριες, ο δικός μας ρόλος, των δημοσιογράφων, έχει πολλαπλή σημασία. Αυτό που γίνεται με την ανθρωποφαγία και την χυδαιότητα στο Διαδίκτυο, και μάλιστα με υλικό που παίρνουν και ανακυκλώνουν διάφοροι αό ενημερωτικά, υποτίθεται, sites, με κάνει να ντρέπομαι, και να φοβάμαι ότι μέρες χειρότερες θαρθούν.

Ολόκληρο το κείμενο της μήνυσης έχει ως εξής:

ΜΠΑΜΠΑ;

Οι άνθρωποι αποφεύγουν να μιλούν για τον θάνατο, ιδίως όταν αυτός δεν τους έχει χτυπήσει τη πόρτα.

Ένας παπάς μου έλεγε πριν από χρόνια ότι ακόμα και εκείνοι που στις κηδείες σπρώχνουν για να βρεθούν μπροστά-μπροστά την στιγμή της ταφής, το κάνουν για να ανακουφιστούν ότι εκείνοι είναι ακόμα εν ζωή.

Για μένα, που τον βρήκα μπροστά μου τον άτιμο από τα παιδικά μου χρόνια, η πιο βαριά επίπτωσή του δεν είναι τόσο πολύ ότι αναγκάζεσαι να συνηθίσεις την απουσία ενός αγαπημένου σου προσώπου, όσο το να συνειδητοποιείς ότι η μνήμη, τελικά, δεν αποθηκεύει εκείνα που έχεις πραγματική ανάγκη:

Την αίσθηση ενός αγγίγματος τη στιγμή που το χρειαζόσουν. Τον τόνο της φωνής, σε καλές και άσχημες στιγμές. Ένα χαμόγελο που καμιά, ποτέ, φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει. Ένα νεύμα, που ήταν αρκετό να σε διαβεβαιώσει ότι «όλα θα πάνε καλά, μη στενοχωριέσαι».

Με συγκλόνισαν, θυμάμαι, τα λόγια που είπε ο Θανάσης Βέγγος σε μία τηλεοπτική εκπομπή, όπου τον κάλεσαν για να τον βραβεύσουν, ένα-δύο χρόνια πριν πεθάνει:

«Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια. Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις».

Σήμερα, είμαι μπλεγμένος κι εγώ στα πολλά χέρια που απλά με κατσιάζουν. Και μου λείπει εκείνο το ένα, που πάντα έκανε τη καρδιά μου να φτερουγίσει.

Ο Ηράκλειτος έλεγε: «Στην αναζήτηση της αλήθειας, να είσαι έτοιμος για το απροσδόκητο, επειδή είναι δύσκολο να τη βρεις και σε συγκλονίζει όταν την ανακαλύψεις».

Είναι λόγια που τα βρίσκω στην εισαγωγή ενός βιβλίου που με κράτησε ξάγρυπνο τρεις νύχτες, και θάθελα να το μοιραστώ μαζί σας, όσο κι αν το θέμα του, ο θάνατος και η μοναξιά, μοιάζει, και είναι, στενάχωρο.

Τιτλοφορείται «Η Επινόηση της Μοναξιάς», είναι γραμμένο από τον Αμερικανό συγγραφέα Paul Auster, και κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» σε μετάφραση Σταυρούλας Αργυροπούλου. Ξεκινάει έτσι:

«Τη μία μέρα υπάρχει ζωή. Ένας άνθρωπος, για παράδειγμα, με θαυμάσια υγεία, ούτε καν γέρος, χωρίς ιστορικό ασθενειών. Όλα είναι όπως ήταν, όπως θα είναι πάντα. Εκείνος ζει από μέρα σε μέρα, νοιάζεται μονάχα για τη δουλειά του, ονειρεύεται μονάχα τη ζωή που απλώνεται μπροστά του. Και έπειτα, ξαφνικά, υπάρχει θάνατος. Ο άνθρωπος αφήνει έναν αναστεναγμό, σωριάζεται στην καρέκλα του κι έρχεται ο θάνατος. Το αιφνίδιο του πράγματος δεν αφήνει περιθώρια για σκέψεις, δεν δίνει στο μυαλό την ευκαιρία να αναζητήσει μια λέξη που θα μπορούσε να προσφέρει παρηγοριά. Μένουμε μονάχα με τον θάνατο, το αδιαμφισβήτητο γεγονός της θνητότητάς μας».

Έμαθα τα νέα για τον θάνατο του πατέρα μου, κάποια χρόνια πριν, τέτοιες μέρες, όταν το πρωί κάναμε μπάνιο στην Αμμόχωστο και το απόγευμα, που έκανα βόλτα με τους φίλους μου κάποιος μου φώναξε «τρέχα!».

Μπαμπά;

ΕΧΕΙ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΚΠΟΜΠΗ

Καλησπέρα!

Μου λείπουν πολύ αυτοί οι δύο.
Μου λείπει η μακρά σιωπή τους.
Μου λείπει η απροειδοποίητη ανάδυσή τους από αυτήν.

Τα μαγεμένα σταυροδρόμια που συναντιόμασταν
κι ύστερα χανόμασταν πάλι

Μες τη νύχτα...

Πόσα αγαπημένα πρόσωπα. Μια παρέα.

Αναρωτιέμαι: Αφου μπορέσαμε, έστω και με εξαναγκασμό, να περιορίσουμε τα κεφάλαιά μας, με τον εαυτό μας γιατί δεν τάχουμε καταφέρει;

Που μας ξέφυγε αυτός; Που τον χάσαμε;

Κάπου στην μετάφραση; Στην όχθη της απελιπισίας; Στην άκρη του ονείρου;

Υποψιάζομαι τη πίστη!

Την απλώνω όσο πάει. Από τη μιά άκρη του μικρού μου σύμπαντος ώς την άλλη, και κρέμομαι από αυτή, ανάποδα, να δω πόσο θ' αντέξει. Αυτή, όχι εγώ!

Εγώ καλά είμαι, αλήθεια. Εσύ, όμως;

Η θάλασσα τόσο βαθιά και τυφλή.

Ο ήλιος, η άγρια μετάνοια.

Το μπαστούνι, ο τροχός, το μυαλό.

Δεν κουράστηκες ακόμα, αγάπη;

Ο Περικλής μου στέλνει στιχάκια-μελωδίες, και νοιώθω να μου φωνάζει "δεν θα τα παίξεις;"

Τον αφήνω να νομίζει ότι είμαι πολυάσχολος, αλλά σκέφτομαι. Πολύ, και με τις ώρες.

Δυναμώνω. Φορτίζω. Απαλάσσομαι.

Περνώ τις μισές μου ώρες έξω από το Μαξίμου και το Προεδρικό, και τις άλλες μισές στο λάπτοπ γράφοντας, ή στο τηλέφωνο μεταδίδοντας. Δεν φτάνει δηλαδή που τα ζω τα γεγονότα, όπως όλοι άλλωστε, τα «ξαναζώ» άλλες πέντε φορές ως δημοσιογράφος.

Μου λείπουν τα βιβλία μου. Ανέγγιχτα, εδώ και τρεις εβδομάδες αναπαύονται στο κομοδίνο. 

Δραπετεύω λίγο βλέποντας παλιά μουσικά βιντεάκια στο YouTube, αλλά κι αυτό πάλι, οριζοντιωμένος στο κρεβάτι μ’ ένα iPad στον αέρα, πάλι με κρατά συνδεδεμένος με μία «κατάσταση» από την οποία λαχταρώ να ξεκόψω, έστω για λίγο.

Πετάχτηκα δίπλα, να δω τι γίνεται κι αλλού, και γύρισα με το κεφάλι κάτω.

Ο ένας μου έλεγε «μα, αληθεύει ότι υπάρχουν άνθρωποι σε δημόσιες υπηρεσίες που πήραν συντάξεις από τα 50 τους;».

Ο άλλος μου έσπρωχνε το μικρόφωνο μέσα στο στόμα και απαιτούσε να του πω «γιατί ενώ εμείς προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να σας σώσουμε, εσείς τσακώνεστε μεταξύ σας με τον πιο φτηνό τρόπο;».

Κοίταξα γύρω μου, να κερδίσω χρόνο και ανάσες. Είχε έναν ρυθμό ήρεμο και σταθερό η ζωή – καθόλου τα δικά μας σκαμπανεβάσματα.

Ως και η φύση έμοιαζε συντονισμένη. Οι κινήσεις αρμονικές, μερικές έμοιαζαν και χορευτικές. Η μέρα τελείωνε στην ώρα της, η νύχτα δεν μπερδευόταν ποτέ με το ξημέρωμα.

Στη πατρίδα, σκέφτηκα, μπορείς στον ίδιο δρόμο να βρεις μαγαζί για πρόγευμα, και άλλο που σερβίρει πατσά για τους ξενύχτηδες.

Το ένα δευτερόλεπτο χαμογέλασα – μου άρεσε η εικόνα. Το άλλο, μελαγχόλησα, γιατί πλάι στην κοπελιά που έχωνε το μικρόφωνο στο στόμα μου, ήταν κι ένας τύπος που μου’δειχνε επιδεικτικά τον λογαριασμό.

Όλων εκείνων των μπρέκφαστ που είχαμε μπερδέψει με δείπνα.

Όλες εκείνες τις νύχτες, που τις ζούσαμε σαν ναταν μέρα.

Όλες τις καλημέρες που λέγαμε λίγοι πριν πάμε για ύπνο…

«Στην ολίγη Ελλάδα που μας απέμεινε» όπου, όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης στην «Ιδιωτική Οδό», «το μόνο που μπορείς ακόμη να κάνεις είναι να δέεσαι στους Θεούς σου. Ποιούς Θεούς; Ω, μα είναι πολλοί. Σχεδόν όσοι και ο πληθυσμός της χώρας. Δυο μέτρα κάτω απ’ τη γης, ή πάνω από τον πλαϊνό σου τοίχο τον γδαρμένο, αγρυπνούν. Με σπασμένες μύτες, κομμένο τον έναν βραχίονα, λίγο πράσινο παλαιού καιρού στο μανδύα, ή βυσσινί στους ώμους, κι ένα βλέμμα που δε σταματάει επάνω σου, μόνο τραβάει πέρα. Μοιάζουν συλλογισμένοι και σκυφτοί, σαν να κρατάνε πετονιές, που’ναι τα ίδια τα νήματα της ζωής μας. Κι αυτά όλα, μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα παραμονής μεγάλων γεγονότων που δεν ξέρεις αν θα επισυμβούν ποτέ».

Ελπίζω, έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις περί τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν είχαν αρχίσει και τρέχανε ποτάμι τα σάλια μας από τα πακέτα Ντελόρ από τας Ευρώπας, που αντί να τα επενδύσουμε σωστά, τα κάναμε λαϊκό φαγοπότι, "να έρθει μέρα που τις επερχόμενες γενιές θα τις κυβερνά μια δημογεροντία του πνεύματος, και όχι η αγία και αποστολική εκκλησία του κάθε Αγίου Φράνκενσταιν».

Η ελπίδα του ακόμα να ευοδωθεί. Ήρθαν, πέρασαν και φύγανε πολλά τρένα…

Άκουσα χθες βράδυ έναν πολύ αξιοπρεπή κύριο να λέει στο δελτίο ειδήσεων του Μέγκα στην Ελλάδα: «Παλιά, είχαμε στην μπάντα για να πληρώσουμε και τον επόμενο λογαριασμό. Τώρα, είμαστε…».

Εδώ κόμπιασε. Γιατί προφανώς ντρεπόταν ό άνθρωπος να παραδεχτεί, μπροστά μάλιστα στον αδυσώπητο τηλεοπτικό φακό, ότι είμαστε, όπως είπε, «πίσω – δεν έχουμε ούτε για τα τωρινά». Και κατέληξε, «Έχω κουραστεί. Δεν έχω πια κανένα συναίσθημα».

Καληνύχτα.

Ευχαριστω για την ακρόαση.....

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΕΙΣΑΓΕΙ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΟ ΨΗΦΙΣΕΙ*

Εκφράζοντας καθαρά την διαφωνία του με το περιεχόμενο των αλλαγών του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας της Ελλάδος, που προτείνονται στο υπό ψήφιση σήμερα νομοσχέδιο των προαπαιτούμενων μέτρων, και που συζητούνται από το πρωί στην κοινή συνεδρίαση των τεσσάρων αρμόδιων Επιτροπών της Βουλής, ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Νίκος Παρασκευόπουλος είπε ότι αναγκάζεται να το εισηγηθεί και να ζητήσει την ψήφισή του επειδή η άλλη λύση θα ήταν η χρεοκοπία της Ελλάδας.

Οι αντιρρήσεις του Υπουργού όσον αφορά τις συζητούμενες αλλαγές, επικεντρώνονται όπως είπε σε δύο θέματα: α) τη διαδικασία στην πρωτοβάθμια δίκη, και κυρίως στην εμάρτυρη απόδειξη, και β) την αναγκαστική εκτέλεση, και ιδιαίτερα τους κανόνες για τους πλειστηριασμούς.

«Η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Δεν έχω εναλλακτική λύση. Η εναλλακτική λύση είναι η φυγομαχία και δεν τη θέλω. Βρίσκομαι μπροστά σε δύο κακά και επιλέγω να στηρίξω το μικρότερο κακό για να μην βρεθούν άνθρωποι που δεν θα πληρώνονται για να συνεχίσουν οι συνταξιούχοι να παίρνουν τη σύνταξή τους. Αυτά σταθμίζω κύριοι. Δεν θέλω να συμβάλω σε μία εξέλιξη που θα οδηγήσει σε άτακτη χρεοκοπία», τόνισε ο υπουργός Δικαιοσύνης.

Απαντώντας, ο εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας, πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης της προηγούμενης κυβέρνησης Σαμαρά, Νίκος Δένδιας, χαρακτήρισε «συνταγματική εκτροπή» να δηλώνει ο κ. Παρασκευόπουλος ότι δεν συμφωνεί με το περιεχόμενο του νομοσχεδίου, το οποίο όμως ζητεί από τη Βουλή να υπερψηφιστεί.

«Είναι σαν να παραδέχεστε με αυτά που μόλις υποστηρίξατε, ότι δεν υπάρχει νομοθετική εξουσία στην χώρα, και ότι αυτή η εξουσία γίνεται καθ’ υπαγόρευση και κατόπιν εκβιασμών άλλων», είπε ο κ. Δένδιας.

«Δεν μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι ο ελληνικός λαός στερείται βούλησης. Είναι σαν να συνομολογείτε ότι  είμαστε χώρα υποσαχάριας Αφρικής», συμπλήρωσε.

Ταυτόχρονα, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Λεωνίδας Γρηγοράκος φώναζε από τα πίσω έδρανα, ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης «είναι ντροπή να εισηγείται κάτι το οποίο δεν πιστεύει», προκαλώντας την παρέμβαση του προεδρεύοντος Μιχάλη Κριτσωτάκη.

Ο κ. Παρασκευόπουλος, παίρνοντας τον λόγο είπε ότι το υπουργείο βρισκόταν σε διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, αλλά εκείνοι τη Δευτέρα απάντησαν ότι δεν υπάρχει χρόνος και προαπαιτούμενος είναι ο «κώδικας Χαμηλοθώρη» με τον οποίο έχουν εξοικειωθεί από το 2013 όταν τους παρουσιάσθηκε.

«Αυτή η εξέλιξη μας φέρνει προ ενός διλήμματος. Ή εισηγούμαι κάτι με το οποίο έχω εν μέρει διαφωνίες ή, αν δεν εισηγηθώ κάτι τέτοιο, η χώρα θα βρεθεί ενώπιον ασύντακτης χρεοκοπίας», επανέλαβε ο Υπουργός.

Στην συνέχεια, κατ’ εξαίρεση, αλλά με σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων, έλαβε τον λόγο ο Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών κ. Βασίλης Αλεξανδρής, ο οποίος δήλωσε κατ’ αρχάς ότι όλοι οι Δικηγορικοί Σύλλογοι της Ελλάδος είναι εναντίον αυτού του νομοσχεδίου.

Ενδεικτικά ανέφερε ότι οι σύντομες διορίες που τίθενται θα καθιστούν τις διατάξεις του προτεινόμενου νομοσχεδίου εντελώς ανεφάρμοστες, αφού δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν την σοβαρή έλλειψη των δικαστών και των δικαστικών λειτουργών. Έτσι, επισήμανε, ο Έλληνας δικαστής θα μετατραπεί σε απλό διεκπεραιωτή των υποθέσεων που θα δικάζει, και θα βγάζει στο τέλος αποφάσεις.

Η συζήτηση του επίμαχου νομοσχεδίου στις Επιτροπές εκτιμάται ότι θα ολοκληρωθεί μετά το μεσημέρι, προς το απόγευμα. Ακολούθως, θα εισαχθεί στην Ολομέλεια προκειμένου μέχρι τα μεσάνυχτα να έχει ψηφιστεί.

Υπενθυμίζεται ότι το πρώτο πακέτο μέτρων είχε υπερψηφιστεί από 229 βουλευτές από την κυβέρνηση, και τα κόμματα ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ από την αντιπολίτευση. Από την Κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, τα μέτρα είχαν καταψηφιστεί από 32 βουλευτές, ενώ έξι δήλωσαν παρών και μία βουλευτής απουσίαζε από την ψηφοφορία.

* Ανταπόκρισή μου σήμερα από τη Βουλή για το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΚΥΠΕ)

THE FULL GREEK PROPOSAL FOR A NEW BAILOUT PROGRAMME

Greece: Prior Actions

                   

Policy Commitments and Actions to be taken in consultation with EC/ECB/IMF staff:

1. 2015 supplementary budget and 2016-19 MTFS[1]

Adopt effective as of July 1, 2015 a supplementary 2015 budget and a 2016–19 medium-term fiscal strategy, supported by a sizable and credible package of measures. The new fiscal path is premised on a primary surplus target of (1, 2, 3), and 3.5 percent of GDP in 2015, 2016, 2017 and 2018. The package includes VAT reforms (¶2), other tax policy measures (¶3), pension reforms (¶4), public administration reforms (¶5), reforms addressing shortfalls in tax collection enforcement (¶6), and other parametric measures as specified below.

2. VAT reform

Adopt legislation to reform the VAT system that will be effective as of July 1, 2015. The reform will target a net revenue gain of 1 percent of GDP on an annual basis from parametric changes. The new VAT system will: (i) unify the rates at a standard 23 percent rate, which will include restaurants and catering, and a reduced 13 percent rate for basic food, energy, hotels, and water (excluding sewage), and a super-reduced rate of 6 percent for pharmaceuticals, books, and theater; (ii) streamline exemptions to broaden the base and raise the tax on insurance; and (iii) Eliminate discounts on islands, starting with the islands with higher incomes and which are the most popular tourist destinations, except the most remote ones. This will be completed by end-2016, as appropriate and targeted fiscally neutral measures to compensate those inhabitants that are most in need are determined. The new VAT rates on hotels and islands will be implemented from October 2015.

The increase of the VAT rate described above may be reviewed at the end of 2016, provided that equivalent additional revenues are collected through measures taken against tax evasion and to improve collectability of VAT. Any decision to review and revise shall take place in consultation with the institutions.