Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ

To άρθρο, με αυτόν τον τίτλο, «Πως τολμήσατε και προσφέρατε το Αιγαίο;», αναρτήθηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα Κυριακής 29 Μαρτίου 2015, στην ιστοσελίδα του www.capital.gr.

Είναι γραμμένο από τον Θανάση Μαυρίδη,  του οποίου εκτιμώ τις γνώσεις, τη σκέψη και τον τρόπο γραφής του.

Το αναδημοσιεύω αυτούσιο, επιλέγοντας από το κείμενό του έναν τίτλο που μου «πάει» καλύτερα. Μέχρι τώρα, περιόριζα τη δική μου κριτική σε μερικά πρόσωπα – κυρίως εκείνα για τα οποία εξαρχής δεν είχα καμία αμφιβολία ότι είναι επικίνδυνοι, και ότι και μόνο που εκπροσωπούν τη χώρα μου, εμένα με προσβάλουν βαθύτατα.

Πρώτος στη λίστα αυτή, είναι ο κ. Καμμένος. Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων (λες και οι υπόλοιποι είμαστε εξαρτημένοι κα προδότες!), και Υπουργός Άμυνας της Αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Πλέον, δεν μπορώ να απομονώνω από την κριτική μου την κυβέρνηση που ανέχεται να εκτίθεται συνεχώς από αυτόν τον άνθρωπο.

Υπενθυμίζω ότι, στην πρώτη του επίσκεψη ως Υπουργός Άμυνας, που πραγματοποιήθηκε στη Κύπρο, άφησε κόκκαλο τον Κύπριο ομόλογό του όταν του πρότεινε «να αγοράσετε εσείς οι Κύπριοι ένα σμήνος πολεμικών αετροσκαφών, και να σας τα φυλάμε εμείς στις βάσεις μας στη Κρήτη και στη Ρόδο»!

Ελέχθη στην αρχή από τα ΜΜΕ, ότι ο κ. Καμμένος ζήτησε από τους Ξύπριους να αγοράσουν 3-4 πολεμικά, λες και αυτά θα ηταν λίγα, και ότι έτσι θα μετρίαζε την απίστευτη γκάφα του. Όμως, έχων πληροφορίες από πρώτο χέρι, διαβεβαιώ ότι ζήτησε να αγοράσουν σμήνος!

Και επειδή υπάρχουν αρκετοί «υπερπατριώτες» που συμφωνούν μαζί του και λένε «γιατί όχι;», η απάντηση έχει πολλές πτυχές, αλλά η πιο απλή είναι ότι και να το θέλαμε, κανείς δεν θα πωλούσε πολεμικά αεροπλάνα σε χώρες που βρίσκονται σε επιτήρηση, και χωρίς να έχουν δραπετεύσει, ιδίως η Ελλάδα, από τον άμεσο κίνδυνο χρεοκοπίας.

Λοιπόν, για τα πολλά που πρόλαβε να κάνει, στους περίπου 2 μήνες που …. υπουργεύει ο Καμμένος, γράφει εδώ τώρα ο Θανάσης Μαυρίδης:

"ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΝ ΜΟΥ ΚΑΛΑΔΕΡΦΟΝ"

Ένα κείμενο που με άγγιξε πάρα πολύ, και που διάβασα πριν από κάποιους μήνες σε κυπριακή εφημερίδα, είναι αυτή η επιστολή-νεκρολογία του Γιαννάκη Σ. Τσαγγαρίδη από την Κύπρο, για τον καλαδελφό του Νικόδημο Γιάννη Τσολάκη, από το χωριό Αγρός της επαρχίας Λεμεσού, που πέθανε το περασμένο καλοκαίρι, 2014.

Είναι από αυτά τα κείμενα που ανακαλύπτεις τυχαία και που, ακόμα κι΄όταν, όπως εδώ, το "θέμα" τους είναι δυσάρεστος, ένας θάνατος, σε κάνουν να νοιώθεις ωραία. Ή καλύτερα, σου φέρνουν μια γλύκα στη ψυχή.

Από αυτή, ακριβώς, την αλιεία εξαιρετικών κειμένων, γεννήθηκε η ανάγκη και η ιδ΄λεα της δημιουργίας αυτού του blog. Συλλέγοντας σκόρπια φύλλα σκέψης...  

Οι ουρανοί απέκτησαν απο τις 20 Αυγούστου ένα νέο συγκάτοικο των Αγίων και Αγγέλων, τον Νικόδημο Γιάννη Τσολάκη απο τον παραδεισένιο Αγρό.

    

Ο αξέχαστος γεννήθηκε στις 4 Μαΐου το 1919 στον Αγρό. Ο αείμνηστος αφού τελείωσε το Αρρεναγωγείο Αγρού, ασχολήθηκε με τα περιβόλια του πατέρα του από μικρό παιδί. 

Στο Δημοτικό που φοίτησε είχε ως δάσκαλό του τον Νέαρχο Κληρίδη, ο οποίος ίδρυσε τον Όμιλο διάδοσης της τριανταφυλλιάς στον Αγρό. Είχε φυτέψει τριανταφυλλιές σε πολλά χωράφια του πατέρα του.

Σε ηλικία 18 μόλις χρονών άνοιξε δικό του κατάστημα (υφασματοπωλείο) στον Αγρό και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Μετά απέκτησε τους πρώτους ψυκτικούς θαλάμους για τα φρούτα του Αγρού και της Πιτσιλιάς.

              

Ο αλησμόνητος παντρεύτηκε το 1947 την Ελένη, την οποία έχασε το 2001, και με την οποία απέκτησε 7 παιδιά. Το 1967 ίδρυσε την εταιρεία Αδελφοί Τσολάκη μαζί με τον αδερφό του Ανδρέα και τον γαμπρό του Παναγιώτη, η οποία εταιρεία συνεχίζει μέχρι σήμερα με τον καταξιωμένο υιόν του Χριστάκη Τσολάκη, ο οποίος πρωτοπορεί και παράγει βιολογικό ροδόσταγμα και βιολογικά καλλυντικά τα οποία εξάγονται ανά το παγκόσμιο.

Ο αξέχαστος ήταν μετριόφρων, καλοκάγαθος, πράος, τίμιος και με κανένα δεν μάλωσε ούτε πίκρανε. Θα σε θυμόμαστε για πάντα! 

Γιαννάκης Γ. Τσαγγαρίδης

(*) Ο πίνακας είναι έργο του Κύπριου ζωγράφου από την Άσσια, Αδαμάντιου Διαμαντή, από την συλλογή του "Ο κόσμος της Κύπρου".

ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ (συνέχεια)...

ΕΛΛΑΔΑ. Ό,τι μένει από τις παρελάσεις της. Ένα δάκρυ βαθιά μέσα σου, μη σε δουν και σε κακοχαρακτηρίσουν. Μια σημαιούλα πλαστική, από αυτές πού σήμερα, 25^η, μοίρασαν για πρώτη φορά στρατιώτες. Η παραφωνία του ΚΚΕ που μίλησε για «πατριωτικό μάρκετιγκ». Η υπερβολή του Καμένου, που δεν περιγράφεται παρά μόνο με σιωπή. Όλα αυτά, και άλλα πολλά, καταθέτω και σήμερα, ως προσωπική, αποσπασματική εξομολόγηση.

ΕΛΛΑΔΑ. Παλιγγενεσία. Εθνική ανάταση. Διχασμός. Δηλώσεις. Μικροπρέπεια. Έπαρση. Θυσία. Εσπερινός. Κατάνυξη. Σιωπή. Έλεος.

ΕΛΛΑΔΑ. Θεία Λειτουργία. Δοξολογία. Κύριε Ελέησον. Κύριε Ελέησον. Κύριε Ελέησον. Χαρμολύπη. Δάκρυ. Σταλαγματιά. Σταύρος Τζουανάκος. Διαβάτης. Περαστικός. Φευγάτος. Ο δρόμος. Η Ιστορία. Ο τείχος. Η μπογιά. Ελευθερία.

ΕΛΛΑΔΑ. Τ’ ακορντεόν. Βράδυ. Τσίλιες. Καμιόνια. Τα’ αρχινισμένα σύνθεμα. Δεν θα περάσει ο φασισμός. Σύνδεσμος. Χρυσή Αυγή. Εφιάλτης. Ζωντανός. Ψηφοφόροι- δράκουλες!

ΕΛΛΑΔΑ. Πέραμα. Κερατσίνι. Δραπετσώνα. Ιχθυόσκαλα. Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Γειτονιές αλήθειας. Άνθρωποι του μόχθου. Σκληράδα. Χέρια γδαρμένα. Επάνω στη κιθάρα. Τάστο. Λα ματζόρε. Πέντε μάγκες στον Περαία. Γιοβάν Τσαούς. Απίστευτος ο κόσμος. Κι απίστευτος ο χαρακτήρας μας. Σωκράτης Μάλαμας.

ΕΛΛΑΔΑ. Η Στροφή. Ταβέρνα, πάνω στο … roundabout. Τζαμαρία. Ταβάνι ψηλό. Ο Γιάννης. Η Καλλιόπη. Ο Αποστολάκης, τσίπουρο. Η Έφη, που γεννήθηκε του Ευαγγελισμού. Η Αγάπη, που στροβιλίζεται όμορφα.

ΕΛΛΑΔΑ. Ο τεκές. Θεέ μου, μεγαλοδύναμε! Τουμπεκί. Στον ναργιλές μου απάνω. Θεία κοινωνία!

ΕΛΛΑΔΑ. Αδέσποτη. Ασυμμάζευτη. Στριμωγμένη. Απροσανατόλιστη. Κακομεταχειρισμένη. Ξαμολημένη. Αετός. Άφτερος. Το Δίχτυ. Τα βρόχια. Η κλωστή. Ονόματα βαριά. Επτασφράγιστο κιτάπι. Η άκρη της κλωστής. Ξεκίνα πάλι.

ΕΛΛΑΔΑ. Το πρακτορείο. Ο πράκτορας. Ο εισπράκτορας. Ο φοροεισπράκτορας. Ο ιδιοκτήτης.

ΕΛΛΑΔΑ. Ακίνητο και περιουσία. Αντιπαροχή. Διαμέρισμα και κατάστημα. Μαγαζί γωνίας. Η ΕΒΓΑ της γειτονιάς. Το ταχυδρομείο. Η σύνταξη. Το συστημένο. Έμβασμα. Επιταγή. Εξόφληση. Και το γραμμάτιο που λήγει.

ΕΛΛΑΔΑ. Τζόγος. Χαρτοπαικτικές λέσχες. Τσόχα πράσινη, φθαρμένη.  Βλέμματα καμένα. Σαν αποτσίγαρο. Η Τύχη. Γαμώ την ατυχία μου…

ΕΛΛΑΔΑ. Ατελείωτη. Απραγματοποίητη. Αδικαίωτη. Λεωφόρος ατελής. Παράκαμψη και λακκούβα. Φώτα πορείας. Φώτα ομίχλης. Φωτάκι νυκτός, να μην μπει ο κλέφτης.

ΕΛΛΑΔΑ. Πλατάνι στο βουνό. Στη παραλία φύκι. Μέλι επάνω. Και οινόπνευμα. Κάτω αλάτι, ούζο και αέρας. Τραμουντάνα. Γραίγος. Λεβάντες. Σιρόκος. Όστρια. Γαρμπής. Πουνέντες. Μαϊστρος. Που πάς καραβάκι, με τέτοιον καιρό;

ΕΛΛΑΔΑ. Γαρύφαλλο στ’ αυτί. Και πονηριά στο μάτι. Η λατέρνα. Το τζουκ-μποξ. Το πικαπ. Φορτηγό ή φωνόγραφος; Κόρνα ή μουσική; Μελωδία, ή γαύγισμα;

ΕΛΛΑΔΑ. Κουτούκι. Ταβέρνα. Μπουάτ. Μουσική σκηνή. Συναυλία. Πλατεία. Με το νόημα πουχε κάτι, απ’ τις φωτιές. Παράσταση. Σόου. Σκυλάδικο. Υπόγα. Στάδιο. Μπάντμιντον. Ηρώδειο. Μέγαρο.

ΕΛΛΑΔΑ. Download. Greece online. Γαλάζιο ψεύτικο. Σαντορίνη, σαν φάβα πειραγμένη. Καρπούζι. Μπαλκόνι. Κύμα. Βάρκα. Χταπόδι-μπουγάδα. Αφρός στο κύμα. Comments. Trip Advisor. Wow!

ΕΛΛΑΔΑ. Οικογένεια. Η Μάνα. Ο παππούς, η γιαγιά, τα εγγόνια. Ο πατέρας, τα παιδιά. Ο θείος, η θεία, τ’ ανίψια. Τα ξαδέρφια. Το σόϊ.

ΕΛΛΑΔΑ. Σκόρπια. Εδώ, κι αλλού. Στην άλλη γειτονιά. Στον από πάνω όροφο. Δίπλα, στο επόμενο στενό. Στη καινούργια πόλη. Στο αιώνιο χωριό. Στη ξενιτιά.

ΕΛΛΑΔΑ. Απομεσήμερο. Το σούρουπο. Το δειλινό. Τα’ απόδειπνο. Το βράδυ. Η νύχτα. Η τελευταία ώρα. Το σκοτάδι.

ΕΛΛΑΔΑ. Ξημέρωμα. Το φέγγος. Η αυγή. Ανατολή, άηχη. Κόκορας ορνιθοτροφείου. Στη κατσαρόλα κρασάτος. Με χυλοπίτες χωριάτες. Της γιαγιάς. Που δεν υπάρχει.

ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ...

Κάθε χρόνο, εδώ και χρόνια, σαν από παράδοση θαρρείς, ίσως και από χρέος, φτιάχνω ένα αφήγημα με σκόρπιες λέξεις, προσπαθώ να αποτυπώσω σε αυτό ό,τι για μένα είναι η Ελλάδα, διαχρονικά ή και κάποια δεδομένη περίοδο ή στιγμή. Συνήθως, αυτό γίνεται τέτοιες μέρες, που γιορτάζουμε την εθνική μας επέτειο της 25^ης Μαρτίου, που τις περισσότερες φορές πέφτει μέσα και στην Μεγάλη Σαρακοστή, και περιέχει τα καλά και τα κακά μας. Εννοείται ότι η επιλογή απορρέει μόνο από μέσα μου, δεν διεκδικεί και δεν επιθυμεί, εν προκειμένω, καμία αντικειμενικότητα, και η σειρά που παρατίθενται οι λέξεις δεν είναι τυχαία.

ΕΛΛΑΔΑ. Κρίση. Αξία. Απαξία. Ο θυμός. Η οργή. Ο πόνος. Η άρνηση. Άμυνα. Εθνική. Απελπισία. Αυτοκτονία. Γιατί; Απορία. Το σύνθημα. Η διαμαρτυρία. Το γραμμάτιο. Το χρέος. Το κούρεμα. Η δόση. Εξάρτηση. Ανεξαρτησία. Πλάνη. Ψήφος. Επανάληψη. Επανεκκίνηση. Τέλος.

ΕΛΛΑΔΑ. Μικρή πατρίδα. Ρίζες. Δέντρα. Φύλλα. Καρδιά. Ταξίδια. Άνθρωποι. Φεγγάρια. Νησιά. Ανάσα μου. Κι αέρας. Χορός. Και τσάμικος. Ωδή. Γιώργος Καραϊσκάκης. Σαββόπουλος. Η παράγκα. Η συναλλαγή. Η διαιτησία. Το στήσιμο. Η διαφθορά. Ο απατεώνας. Ο κονφερανσιέ. Κωλοέλληνες.

ΕΛΛΑΔΑ. Θάλασσα. Πουλιά. Άστρα χρυσά. Τ’ αγέρι. Το χάραμα. Μονάχος. Καμώματα. Μαγεμένος. Χορεύω. Φεγγάρι. Βόλτα. Στροφή. Επιστροφή. Όνειρο. Εφιάλτης. Η προσφυγιά. Το μαντήλι. Η Μάνα. Χαίρε. Νύμφη. Ανύμφευτε.

ΕΛΛΑΔΑ. Τζιβαέρι μου. Ψυχή μου. Πως βαστάς;

ΕΛΛΑΔΑ. Πέλαγος. Τρικυμία. Σταυρός. Του Νότου.  Κουροσίβο. Τα’ αμπάρι. Το συρματόσχοινο. Βάρδια. Υπερωρία. Επίδομα. Επιχορήγηση. Χορηγία. Χορωδία. Τροπάριο. Ψαλμός. Εξάψαλμος. Άγγελος. Εξάγγελος. Ο Τσαρούχης. Το σκηνικό. Η ομίχλη. Το τοπίο. Ο Θίασος. Αγγελόπουλος. Ταξίδι. Στα Κίθυρα.

ΕΛΛΑΔΑ. Σμύρνη. Κορδελιό. Κερύνεια. Βαρώσι. Οδησσός. Οδυσσέας. Οδύσσεια. Μελβούρνη. Νέα Υόρκη. Βόρειο Λονδίνο. Αλεξάνδρεια. Ντίσελντορφ. Μασσαλία. Λιμάνια. Λιμένας. Αγκαλιά. Υποδοχή. Φιλοξενία. Οι ξένοι. Οι γλάροι. Τα θαλασσοπούλια.

ΕΛΛΑΔΑ. Ο ψαράς. Ο βοσκός. Ο μοναχός. Ποιητής. Πραματευτής. Θεατρίνος. Οργανοπαίχτης. Καντηλανάφτης. Μελισσοκόμος. Ταξιδευτής. Φαροφύλακας. Θυρωρός. Σερβιτόρος. Καφετζής. Περιπτεράς. Παλιατζής. Γανωματής. Λοστρόμος. Καρβουνιάρης. Ψιλικατζής.

ΕΛΛΑΔΑ. Φιλότιμο. Μπέσα. Μέσα. Ρουσφέτι. Γνωριμίες. Επαφές. Δοσοληψίες. Προσφορές. Εισφορές. Φορείς. Αρμόδιοι. Απαθείς. Απόντες.

ΕΛΛΑΔΑ. Αλλού. Φευγάτη. Έντρομη. Ανασφαλής. Απροστάτευτη. Επιρρεπής. Πληγωμένη. Σκυφτή. Εγκαταλελειμμένη. Αφημένη. Ρημαγμένη. Αναξιοποίητη. Πελαγωμένη. Ανεμοδαρμένη. Ηλιόλουστη. Φεγγαρόφωτη. Θαλασσοφίλητη.  Ευλογημένη. Όμορφη.

ΕΛΛΑΔΑ. Το νόμισμα. Το γραμμάτιο. Το χρεόγραφο. Το ομόλογο. Η ομολογία. Το ανομολόγητο. Η αλήθεια. Η απουσία. Ο νόστος. Ο φάρος. Οι αναλαμπές. Το φιλί. Η καμπάνα. Το κελί. Η πληγή. Η εξαργύρωση. Το επιτόκιο. Η προσαύξηση. Ο πατριωτισμός.

ΕΛΛΑΔΑ. Η παρέλαση. Το βήμα. Ο βηματισμός. Γρήγορος. Ασυντόνιστος. Αυτοσχεδιαστικός. Οι σημαιούλες. Τα παιδιά. Οι τουρίστες. Τα έξυπνα τηλέφωνα. Τα selfies. Στο άρμα μάχης. Στην ερπύστρια. Στο φτερό του καρχαρία.

ΕΛΛΑΔΑ. Σύμβαση. Καταγγελία. Δίκη. Συνήγορος. Κατήγορος. Όρκος. Ψέμα. Παράβαση. Νόμος. Ανομία. Παράκαμψη. Αναστροφή. Προσπέραση. Σύγκρουση. Αντιδικία. Αντιπαράθεση. Τιμή. Και ατιμία.

ΕΛΛΑΔΑ. Το κομπολόι. Ο καημός. Ο αναστεναγμός. Το παράπονο. Το παραστράτημα. Η μετάνοια. Το κομποσκοίνι. Η γυρτή πλάτη. Το μουστάκι. Το μακρύ νύχι. Στο μικρό δάχτυλο. Η ρυτίδα. Ο σταυρός. Το μάτι. Η βασκανία. Το ξύλο. Το λιβάνι. Ο διάολος.

ΕΛΛΑΔΑ. Πέτρα. Βότσαλο. Βράχος. Σπηλιά. Γκρεμός. Ο Ταΰγετος. Η Πίνδος. Ο Όλυμπος. Εθνική Οδός. Νύχτα. Φώτα. Νταλίκες. Βενζινάδικα. Κακός καφές. Σάντουιτς λάστιχο. Καζαντζίδης. Ζαγοραίος. Μπέλλου. Διαπασών.

ΕΛΛΑΔΑ. Γειτονιά. Συνοικία. Οδός. Επίνειο. Κεφαλοχώρι. Ερημονήσι. Λιμανάκι. Ταρσανάς. Οικισμός. Εκτός σχεδίου. Αυθαίρετο. Χωράφι. Περιφραγμένο. Οικόπεδο. Αφύλακτο. Διάβαση. Σταυροδρόμι. Πέρασμα. Ισθμός. Κάβος. Σταθμός. Στάση. Αγνάντι.

ΕΛΛΑΔΑ. Βύσσινο. Λεμόνι. Μαστίχα. Νεράντζι. Πικραμύγδαλο. Σύκο. Χαρουπόμελο. Ανθότυρο. Ελιά. Δυόσμος. Σταφίδα. Μαυροδάφνη. Πρόσφορο. Αγιασμός. Ανθόνερο. Ρυάκι. Κυπαρίσσι. Πετρόμυλος. Παξιμάδι.

ΕΛΛΑΔΑ. Προσευχή!

(Περισσότερη Ελλάδα προσεχώς!)

...ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΙΘΑΝΟ NON PAPER ΑΠΟ ΜΑΞΙΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ

"Σήμερα γίνεται φανερός ο λόγος για τον οποίο επινοήθηκε το συκοφαντικό δημοσίευμα για τον Αναπληρωτή Υπουργό Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης Γιώργο Κατρούγκαλο.

Η χρονική στιγμή δεν είναι τυχαία.

Γίνεται συστηματική προσπάθεια να αποδυναμωθεί η ελληνική κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός μία μέρα πριν από το κρίσιμο ταξίδι του στην Γερμανία. Και μάλιστα χρησιμοποιείται το κρίσιμο ζήτημα της αντιμετώπισης της διαπλοκής και της διαφθοράς που είναι κοινός τόπος μεταξύ της γερμανικής και της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης.

Όσοι πιστεύουν ότι με ψέματα και συκοφαντίες θα πετύχουν την ηθική απομείωση της ελληνικής κυβέρνησης γελιούνται οικτρά. Όσοι φοβούνται ότι το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο στην μάχη ενάντια στη διαπλοκή, έχουν κάθε λόγο να φοβούνται".

Δεν ήθελα να κάνω κανένα σχόλιο για αυτό, αλλά δεν κρατιέμαι. Το περιεχόμενο αυτής της αντίδρασης του Μαξίμου για όσα έχουν γραφεί και ακουστεί από το Σάββατο για αυτήν την υπόθεση:

1.Με θυμώνει διότι, για μία ακόμη φορά επαληθεύεται ότι στην Ελλάδα, όταν δεν έχουμε στοιχεία για να εξηγήσουμε τις πράξεις μας, καταφέυγουμε πάντα σε θεωρίες συνωμοσίας, όπως εδώ, ότι κάποιοι, τάχα, επινόησαν αυτήν την ιστορία για να πλήξουν την κυβέρνηση μία μέρα πριν πάει ο Τσίπρας στο Βερολίνο για να συναντηθεί με την Μέρκελ!!!.

2. Με υποτιμά, ακριβώς επειδή θέλει να μου επιβάλει αυτήν την θεωρία αντί να μου δώσει λογικές απαντήσεις.

3. Τροφοδοτεί τα πιο άγρια, οπαδικά αισθήματα των καθοδηγούμενων Ελλήνων πολιτών. Και,

4. Ενδυναμώνει τη πεποίθηση των λίγων σκεπτομένων ότι κυβερνούμεθα όλα αυτά τα χρόνια από αγράμματους και ανίκανους ανθρώπους.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ

Την απομάκρυνση του αναπληρωτή Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Γιώργου Κατρούγκαλο ζήτησαν από τον πρωθυπουργό κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, έπειτα από αποκαλύψεις της εφημερίδας «Βήμα της Κυριακής», ότι ο υπουργός ήταν μέτοχος σε εταιρία δικηγόρων που έκανε αγωγές στο ελληνικό δημόσιο για επαναπρόσληψη με προμήθεια 12% υπαλλήλων που είχαν απολυθεί από το Δημόσιο ή είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, τα σχετικά συμφωνητικά υπεγράφησαν στις 26 και 27 Ιανουαρίου δηλαδή την παραμονή και την ίδια ημέρα που ο κ. Κατρούγκαλος ενημερώθηκε από τον Πρωθυπουργό ότι αναλαμβάνει καθήκοντα αναπληρωτή υπουργού στην νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Και παρά το γεγονός ότι ο κ. Κατρούγκαλος ανέστειλε την δικηγορική του ιδιότητα ακριβώς λόγω της υπουργοποίησής του, η εφημερίδα σημειώνει ότι τα επίμαχα συμφωνητικά κατατέθηκαν στους αρμόδιους δικηγορικούς συλλόγους και στις αρμόδιες εφορίες «για να αποκτήσουν εχέγγυα εγκυρότητας και εξακολουθούν να ισχύουν».

Σε τηλεοπτική εκπομπή σήμερα, ο Υπουργός προκάλεσε τον συντάκτη Βασίλη Χιώτη να εμφανίσει «έστω ένα συμφωνητικό», και τότε εκείνος θα παραιτηθεί αμέσως. Ο συντάκτης του απάντησε «θα το δούμε τη Δευτέρα που θα ανοίξουν τα αρχεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών», και τότε ο κ. Κατρούγκαλος τον αποκάλεσε «ψεύτη, συκοφάντη και εκτελεστή συμβολαίου».

Κατά τον υπουργό, το συμφωνητικό που αναφέρεται στο δημοσίευμα δεν αφορά διεκδίκηση επαναπρόσληψης, αλλά μικρή μισθολογική διαφορά ήδη εργαζόμενου στο Δημόσιο μετά την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου.

Και πρόσθεσε ακόμα ότι κατά το παρελθόν συμμετείχε σε δικηγορική εταιρεία η οποία είχε αναλάβει τις υποθέσεις περίπου 20 σχολικών φυλάκων που είχαν απολυθεί ή είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα. Στις περιπτώσεις εκείνες θα εδίδετο αμοιβή μισού μισθού σε περίπτωση δικαστικής νίκης και όχι νομοθετικής ρύθμισης.

Η Νέα Δημοκρατία, με ανακοίνωσή της διερωτάται «γιατί δεν έχει αποπεμφθεί ακόμη ο κ. Κατρούγκαλος», κατηγορεί την κυβέρνηση ότι τον καλύπτει, και παρατηρεί ότι «όπως φαίνεται, ο αντιμνημονιακός αγώνας για κάποιους ήταν με το αζημίωτο. 12% το κεφάλι».

Η κυβέρνηση, δια του εκπροσώπου της Γαβριήλ Σακκελαρίδη, παρέχει υποστήριξη προς τον υπουργό της. Χαρακτηρίζει το δημοσίευμα ψευδές, και επισημαίνει ότι με τις διευκρινήσεις που έδωσε ο κ. Κατρούγκαλος σε έκτακτη δημοσιογραφική διάσκεψη, «αποδεικνύεται ότι οι συκοφαντίες έχουν καταπέσει».

«Ας το καταλάβουν όμως καλά. Η διαφθορά και η διαπλοκή είναι δικό τους μονοπώλιο», κατέληξε στην δήλωσή του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Το ΠΑΣΟΚ θέτει προς τον υπουργό ερωτήματα και προβληματισμούς σχετικά με τα αποκαλυφθέντα, όπως:

(1) Γιατί  ο κ. Κατρούγκαλος, μόλις εκλέχθηκε ευρωβουλευτής έφυγε από τη δικηγορική εταιρεία που ήταν και έκανε άλλη εταιρεία; (2) Εδώ έχουμε να κάνουμε μει εργολαβικό δίκης που συνάπτεται και κατατίθεται 27.1, την ημέρα που γίνεται υπουργός ο κ. Κατρούγκαλο, και το αντικείμενο της δίκης αυτής είναι  εν δυνάμει πολύ  σημαντικότερο οικονομικά από τις διαθεσιμότητες γιατί μπορεί να αφορά μια ολόκληρη κατηγορία υπαγομένων στο ενιαίο μισθολόγιο, και (3) Ο κ. Κατρούγκαλος  αφου παραδέχεται ότι έχει  αναλάβει υποθέσεις υπαλλήλων σε διαθεσιμότητα, όπως οι σχολικοί φυλακές, υποθέσεις που είναι εκκρεμείς, μπορεί να πει πόσες τέτοιες υποθέσεις έχει αναλάβει ο ίδιος με εργολαβικό δίκης ή  χωρίς εργολαβικό, με αμοιβή κατά τον κώδικα περί δικηγόρων; Επίσης πόσες τέτοιες υποθέσεις έχει αναλάβει, όχι ο ίδιος ατομικά, αλλά  η δικηγορική εταιρεία στην οποία ήταν μέχρι το Μάιο 2014 και πόσες η νέα εταιρεία που έκανε μετά;».

Ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, δήλωσε ότι  «Ο αντιμνημονιακός αγώνας δε γίνεται με ποσοστά επί δικών, δηλαδή με άμεσο οικονομικό όφελος», και πρόσθεσε, «είναι άλλο πράγμα να αναλαμβάνεις ως επαγγελματίας, ως δικηγόρος να διεκδικήσεις, απέναντι σε νόμους που πέταξαν στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους ή τους στερούν το δικαίωμα να είναι μόνιμοι σε μια δουλειά, που δουλεύουν για χρόνια και άλλο πράγμα είναι να συμβάλεις σ’ αυτό τον 'αντιμνημονιακό αγώνα' και να εκλέγεσαι πολιτικά εισπράττοντας 10%  - 12& επί της δίκης».

«Μετά το δημοσίευμα του “Βήματος της Κυριακής” ότι ήταν δικηγόρος απολυμένων υπαλλήλων του δημοσίου και υπαλλήλων σε διαθεσιμότητα (με συμφωνητικά για αμοιβές της τάξης του 12%), των οποίων τις υποθέσεις ρυθμίζει σήμερα ως υπουργός. Ότι ο αγώνας δηλαδή ήταν με το αζημίωτο, ο κ. Κατρούγκαλος πρέπει να δώσει πιο αναλυτικές εξηγήσεις, και ο πρωθυπουργός να πάρει αποφάσεις», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το Ποτάμι.

Το Βήμα, που έκανε την αποκάλυψη στο σημερινό του, μετα τις εξηγήσεις που έδωσε ο κ. Κατρούγκαλος, προέβη στις ακόλουθες επισημάνσεις:

1.  Ο κ. Κατρούγκαλος υποστηρίζει ότι το έγγραφο που αποκάλυψε το «Βήμα της Κυριακής» και με το οποίο ο υπουργός κατοχυρώνει αμοιβή 12% εφόσον ο πελάτης του δικαιωθεί, δεν αφορά επαναπρόσληψή του στο δημόσιο, αλλά αποκατάσταση μισθολογικών του διαφορών με το δημόσιο. Με άλλα λόγια, ο υπουργός ομολογεί, ότι την ημέρα που ο πρωθυπουργός του ανέθετε υπουργικό χαρτοφυλάκιο, η συνεργάτης του στο δικηγορικό του γραφείο, κατέθετε προσφυγή κατά του δημοσίου και κατά του υπουργείου του επιδιώκοντας δικαίωση και αμοιβή! Για πρώτη φορά υπουργός ομολογεί ότι ενώ θα έπρεπε να υπερασπίζεται το δημόσιο, υπερασπίζεται όσους αντιδικούν με το δημόσιο.

2.  Ο υπουργός ομολογεί ότι έχει υπογράψει ιδιωτικά συμφωνητικά τουλάχιστον με 20 σχολικούς φύλακες για να κάνει ότι είναι δυνατόν να επαναπροσληφθούν. Παραδέχεται ότι τα συμφωνητικά αυτά παραμένουν σε ισχύ, παρότι πλέον ο ίδιος είναι υπουργός. Απλώς αν οι υπάλληλοι αυτοί δικαιωθούν, η προβλεπόμενη από τα συμφωνητικά αυτά αμοιβή, δεν θα καταβληθεί στον ίδιο, αλλά στην συνεργάτη του!

3.  Ο υπουργός δηλώνει ότι αν βρεθεί έστω κι ένα συμφωνητικό με την υπογραφή του κατατεθειμένο στον δικηγορικό σύλλογο, τότε θα παραιτηθεί. Σύμφωνα με πληροφορίες του Βήματος, υπάρχουν κατατεθειμένα πολύ περισσότερα από ένα, από το δικηγορικό γραφείο του οποίου ήταν μέτοχος, όχι μόνο μέχρι την ημερομηνία υπουργοποίησής του, αλλά και μερικές εβδομάδες αργότερα.

ΤΙ ΑΠΑΝΤΑ Η ΒΑΣΩ ΠΑΠΑΝΔΡΟΥ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΩΝ ΤΗΣ

Στις 15/3 η εφημερίδα Πρώτο Θέμα δημοσίευσε την είδηση ότι «τρία πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, πανίσχυροι υπουργοί και κομματικοί παράγοντες την περίοδο 1996-2003, οι Κώστας Λαλιώτης, Βάσω Παπανδρέου και Ανδρέας Μακρυπίδης, μπαίνουν στο μικροσκόπιο των φορολογικών αρχών».

Η εφημερίδα επικαλείται εμπιστευτικό έγγραφο της Ειδικής Διεύθυνσης Ελέγχου Εθνικών και Κοινοτικών Δαπανών και Καταπολέμησης Απάτης και Διαφθοράς (τμήμα Ε’) του ΣΔΟΕ, με το οποίο όπως γράφει ζητείται από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς «να ξεσκονίσει περιουσιακά στοιχεία δύο πρώην υπουργών, ενός πρώην βουλευτών, και συγγενικών τους προσώπων».

Έτσι, κατά την εφημερίδα, το ΣΔΟΕ ζητά από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς στοιχεία για «τον κ. Λαλιώτη, τη σύζυγό του και γνωστή ψυχίατρο Μαρίνα Οικονόμου, την κυρία Παπανδρέου, τον κ. Μακρυπίδη και τη σύζυγό του Χριστίνα».

Την εβδομάδα αυτή, και συγκεκριμένα στις 19/3, με αναφορά αίτησή της προς την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, η κα. Βάσω Παπανδρέου, αφού δηλώνει ότι θεωρεί «αυτονόητη και θεμελιώδη» υποχρέωσή της να αποδέχεται «κάθε νόμιμο έλεγχο από τις αρμόδιες αρχές», μιλάει για «ολοφάνερη η άκαιρη και συνδυαστική στοχοποίησή μου σε θέματα ηθικής και καθαρότητας στη δημόσια δράση μου», ζητεί να προχωρήσει η Εισαγγελέας σε περαιτέρω έρευνα «των κινήτρων,  της  παράνομης διαρροής  και των άλλων περιστάσεων της άκαιρης και ατεκμηρίωτης στοχοποίησής μου, που έγινε χωρίς να συντρέχει οποιαδήποτε ένδειξη ή τεκμήριο», και επισημαίνει τέλος ότι θα ζητήσει «την τιμωρία όσων, εν γνώσει τους, επιχείρησαν να με καταστήσουν ύποπτη συμπεριφοράς».

Στην «αναφορά-αίτηση» της κας. Παπανδρέου προς την Εισαγγελέα, την οποία δημοσιεύω εδώ αυτούσια,  η πρώην Υπουργός αναφέρεται λεπτομερώς στην περιουσιακή και οικονομική της κατάσταση.

H "ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ" ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από τον  πρωτοπρεσβύτερο Αλέξανδρο Σμέμαν, 1921-1983,  έναν από τους μεγάλους Ρώσους Θεολόγους του αιώνα μας. Το βρίσκουμε στο βιβλίο του «Μεγάλη Σαρακοστή. Πορεία προς το Πάσχα», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Ακρίτας».

Το συνοδεύω με το υπέροχο 2^ο μέρος, αντάτζιο, από το Κοντσέρτο για Βιολί σε Λα Ελάσσονα του Αντόνιο Βιβάλντι που, για μένα, αντικατοπτρίζει όσο λίγα κομμάτια μουσικής, την «χαρμολύπη» για την οποία γράφει εδώ ο Σμέμαν.

«Όταν κάποιος, έστω κι αν έχει περιορισμένες γνώσεις για τη λατρεία, μπει στην Εκκλησία όσο διαρκούν οι ακολουθίες της Μεγάλης Σαρακοστής, σχεδόν αμέσως – είμαι βέβαιος – θα καταλάβει αυτήν την κάπως αντιφατική έκφραση, “χαρμολύπη”. Από τη μία μεριά, μια κάποια ήρεμη θλίψη διαποτίζει την ακολουθία: τα άμφια είναι σκούρα, οι ακολουθίες διαρκούν περισσότερο απ’ ότι συνήθως και είναι πιο μονότονες, σχεδόν δεν υπάρχει κίνηση.

Τα αναγνώσματα και οι ψαλμοί εναλλάσσονται, αλλά παρ’ όλα αυτά φαίνεται σαν να μη “συμβαίνει” τίποτε: Σε τακτά διαστήματα ο ιερέας βγαίνει από το ιερό και λέει πάντοτε την ίδια σύντομη ευχή και όλο το εκκλησίασμα συνοδεύει κάθε αίτηση αυτής της προσευχής με μετάνοιες. Έτσι, για αρκετή ώρα στεκόμαστε σ’ αυτή τη μονοτονία, σ’ αυτή την ήρεμη θλίψη.

(…) Σιγά-σιγά αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε, ή μάλλον να αισθανόμαστε ότι αυτή η θλίψη στην πραγματικότητα είναι “ευθυμία”, ότι μία μυστηριώδης μεταμόρφωση πρόκειται να συμβεί μέσα μας. Είναι σαν να φτάνουμε σ’ ένα μέρος όπου οι θόρυβοι και οι αναστατώσεις της ζωής του δρόμου και όλων όσων συνήθως γεμίζουν τις μέρες, ακόμα και τις νύχτες μας, δεν έχουν δικαίωμα εισόδου, σ΄ένα μέρος όπου αυτά δεν έχουν καμία δύναμη.

Όλα όσα μας φαίνονται υπερβολικά σημαντικά ώστε να γεμίζουν το μυαλό μας, όλη αυτή η κατάσταση αγωνίας που μας έγινε ουσιαστικά δεύτερη φύση, εξαφανίζονται και αρχίζουμε να αισθανόμαστε ελεύθεροι, ανάλαφροι κι ευτυχισμένοι.

Δεν είναι η θορυβώδης και επιφανειακή ευτυχία που πηγαινοέρχεται είκοσι φορές τη μέρα και είναι πολύ εύθραυστη και φευγαλέα, αλλά είναι η βαθιά ευτυχία που έρχεται όχι από μία συγκεκριμένη και ειδική αιτία αλλά από την ψυχή μας που έχει, σύμφωνα με τα λόγια του Ντοστογιέφσκι, “αγγίξει έναν άλλον κόσμο”.

Και αυτό που άγγιξε είναι καμωμένο από φως, ειρήνη και χαρά, από μια ανέκφραστη εμπιστοσύνη.

(…) Έτσι, όσο βιώνουμε αυτήν την μυστηριώδη ελευθερία, όσο γινόμαστε “ανάλαφροι και ειρηνικοί”, η μονοτονία και η θλίψη των ακολουθιών αποκτούν μια καινούργια σημασία, μεταμορφώνονται.

Μια εσωτερική ομορφιά τις φωτίζει σαν την πρωινή ηλιαχτίδα που, ενώ ακόμα στην κοιλάδα είναι σκοτάδι, στις βουνοκορφές αρχίζει να φωτίζει. Αυτό το “φως” και η κρυφή χαρά έρχονται από τα επαναλαμβανόμενα “αλληλούια”, από ολόκληρη τη μουσική απόχρωση της λατρείας της Μεγάλης Σαρακοστής.

(…) “Χαρμολύπη” λοιπόν είναι: η θλίψη για την εξορία μου, για την καταστροφή που έχω κάνει στη ζωή μου. Είναι η χαρά για την παρουσία του Θεού και την συγγνώμη Του, η χαρά για την ξαναγεννημένη επιθυμία για τον Θεό, η ειρήνη αό την επιστροφή στο σπίτι.

Αυτή ακριβώς είναι η ατμόσφαιρα της λατρείας στην περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής. Τέτοια είναι η πρώτη και γενική επίδρασή της στην ψυχή μου».

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ...

748 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο ζουν, ή προσπαθούν να ζήσουν χωρίς πόσιμο νερό, σύμφωνα με τελευταία έκθεση της Unicef.

Και μεις μιλάμε για την οικονομική μας κρίση λες κι’ ήρθε η συντέλεια του κόσμου.

2 δις ευρώ ανακοίνωσε ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι θα διατεθούν άμεσα στην Ελλάδα για να αντιμετωπισθεί η «ανθρωπιστική κρίση» που προκλήθηκε στη χώρα λόγω της κατάρρευσης της οικονομίας της.

Αντιπαραθέσετε αυτήν την είδηση με την αμέσως πιο πάνω για να καταλάβετε ότι ζούμε σε έναν άδικο και παράλογο κόσμο.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ACTION AID ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

Η διεθνής ανθρωπιστική οργάνωση ActionAid, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού, αύριο 21 Μαρτίου, πραγματοποιεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα κοινωνικό πείραμα, θέτοντας ένα καίριο ερώτημα: «Τι κάνουμε όταν τύχει μπροστά μας ένας άνθρωπος να δεχτεί ρατσιστική επίθεση»;

Για το πείραμα αυτό, που πραγματοποιήθηκε έναν μήνα πρίν, 20 Φεβρουαρίου, στο κέντρο της Αθήνας σε 2 στάσεις λεωφορείου (Συγγρού Φιξ), επιστρατεύτηκαν δύο ηθοποιοί. Ο ένας από το Μπαγκλαντές κι ο άλλος από την Ελλάδα, και προσποιήθηκαν μια σκηνή φραστικής ρατσιστικής επίθεσης.

Υπήρχαν κάμερες που κατέγραφαν τις αληθινές αντιδράσεις των ανθρώπων που περίμεναν το λεωφορείο, και ήταν αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού που συνέβαινε μπροστά στα μάτια τους.

Σύμφωνα με το σενάριο, ο ηθοποιός από το Μπαγκλαντές κάθεται στο παγκάκι της στάσης και ο ηθοποιός από την Ελλάδα ενοχλείται πολύ κάθεται δίπλα του ένας μελαψός ξένος και του επιτίθεται φραστικά.

Χρησιμοποιεί σκληρά λόγια. Τον αποκαλεί βρωμιάρη. Τον προκαλεί «έχετε και στη πατρίδα σας τέτοια παγκάκια;», και τον διατάζει «σήκω πάνω να κάτσει κανένας άνθρωπος».

Στην αρχή κάποιοι επικροτούν. Ένας τον σκουντάει για να καθίσει εκείνος. Μερικοί απλώς παρακολουθούν απαθείς. Και αρκετοί, αντιδρουν.

«Συγγνώμη κύριε, σας ενοχλεί ο άνθρωπος που κάθεται;», ρώτησε ένας τον Έλληνα ρατσιστή.

«Ναι», του απαντά εκείνος. «Είναι τόσοι άνθρωποι εδώ, Έλληνες, που είναι όρθιοι, και κάθεται αυτός, ο βρωμιάρης».

«Μα υπάρχει θέση για όλους στο παγκάκι».

«Δεν τον θέλω. Πως το λένε; Να φύγει, να πάει στη χώρα του».

Ευτυχώς, όμως, οι αντιδράσεις των περισσοτέρων έβαλαν τον ρατσιστή στη θέση του.

Όλες οι αντιδράσεις ήταν πραγματικές, μόνο οι 2 πρωταγωνιστές και το «σκηνικό» ήταν σκηνοθετημένα.

Περισσότερα από 200 άτομα παρακολούθησαν τη σκηνή, η οποία επαναλήφθηκε 22 φορές σε 8 ώρες μπροστά σε διαφορετικούς κάθε φορά παρευρισκομένους.

Τα αποτελέσματα μπορούν να χαρακτηριστούν αισιόδοξα:  4 φορές ο κόσμος αδιαφόρησε, 2 φορές τάχθηκε υπέρ της ρατσιστικής συμπεριφοράς, αλλά 15 φορές ο κόσμος στη στάση υπερασπίστηκε τον άνθρωπο που δέχτηκε τη ρατσιστική επίθεση και μια φορά παρατηρήθηκαν συγχρόνως οι δύο αντιδράσεις.
 

«Ο ρατσισμός ξεκινάει από εμάς και τελειώνει από εμάς. Ο καθένας μας και όλοι μαζί πρέπει να σταθούμε απέναντι στα ρατσιστικά φαινόμενα και να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που τον υφίστανται. Σε όλες τις δράσεις της ActionAid, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί τον κύριο πυλώνα της δουλειάς μας. Για περισσότερα από 40 χρόνια είμαστε υπέρ των πιο φτωχών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων, των ανθρώπων που υφίστανται διακρίσεις. Ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους. Δεν θα μπορούσαμε να σιωπήσουμε μπροστά στα φαινόμενα ρατσισμού στη χώρα μας» δήλωσε ο Γεράσιμος Κουβαράς, Γενικός Διευθυντής της ActionAid Ελλάς.

Το θέμα αναρτάται και στον ιστότοπο του Κυπριακού Πρακτορείου (Ειδήσεων, ΚΥΠΕ, στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.cna.org.cy)

Ο ΓΙΑΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ STAR PRINCIPLE*

*Απόλυτα επιτυχημένη και μελλοντικώς πολύ προσοδοφόρα η τεχνική πολιτικού και ατομικού επαγγελματικού μάρκετινγκ που εφαρμόζει ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, γράφει στο www.euro2day.gr στις 11 Μαρτίου ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος, με τον ως άνω τίτλο. Θεωρώ πως έχει ένδιαφέρον το άρθρο, γι’ αυτό και το αναδημοσιεύω.

Δεν θα έπρεπε απαραιτήτως να είναι κανείς δόκτωρ ψυχολογίας για να καταλάβει το εύρος του ναρκισσισμού του σημερινού υπουργού Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη. Αρκούσε η ανάγνωση δύο-τριών άρθρων του στο protagon.gr του Σταύρου Θεοδωράκη και αλλού για να αντιληφθεί ότι ο συγγραφέας τους είχε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και ήταν πολύ ερωτευμένος με αυτόν.

Αυτό δεν είναι πρόβλημα. Όσο η εγωπάθεια και ο ναρκισσισμός δεν επηρεάζουν επικίνδυνα τη ζωή των άλλων, καλά κάνουν και υπάρχουν. Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν όταν εγωπαθείς και νάρκισσοι εμπλέκονται στη δημόσια σφαίρα και οι πρωτοβουλίες τους αφορούν τρίτους – ιδιαίτερα δε, όταν αφορούν ολόκληρους λαούς που, όπως μάς διδάσκει η Ιστορία, έχουν καταβάλει τραγικά τιμήματα για την εγωπάθεια ηγετών τους.

Σπεύδουμε να υπογραμμίσουμε, ωστόσο, ότι δεν είναι τέτοια η περίπτωση του σημερινού υπουργού Οικονομικών. Ο κ. Γ. Βαρουφάκης εξυπηρετεί τον εαυτό του, δεν προκαλεί όμως ανήκεστες βλάβες στον λαό που ομνύει στο όνομά του. Απλώς, ο άνθρωπος εφαρμόζει μία δοκιμασμένη στρατηγική μάρκετινγκ, αυτήν του «starprinciple», ώστε αύριο, όταν δεν θα είναι πλέον υπουργός, να έχει κεφαλαιοποιήσει όσο γίνεται καλύτερα την υπουργική του θέση. Υπό αυτό το πρίσμα, όλες οι ενέργειες και προκλήσεις του υπουργού είναι άψογα μελετημένες και ήδη στέφονται από επιτυχία. Αύριο δε, θα του αποφέρουν και μπόλικο χρήμα.

Ποιες είναι, όμως, οι αρχές του «star principle» και πώς αυτές μπορούν να εφαρμοσθούν στην πολιτική;

ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗ, ΔΙΩΞΕ ΤΟΥΣ 500 ΠΟΥ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΤΟΥΣ 65.000!

Αυτοί που κάθονταν πίσω από την εστία όπου ο Ολυμπιακός πέτυχε το τέρμα στο 89 λεπτό του αγώνα στο ΟΑΚΑ, δεν είναι οπαδοί της ΑΕΚ.

Το απέδειξαν για μία ακόμη φορά εισβάλλοντας στον αγωνιστικό χώρο, ρίχνοντας φωτοβολίδες και άλλα αντικείμενα.

Η διοίκηση της ομάδας πρέπει επιτέλους να επιλέξει: Ή αυτοί, ή οι υπόλοιποι 65.000 που γέμισαν το στάδιο και ήταν έτοιμοι, παρά την πίκρα τους για τον διαφαινόμενο αποκλεισμό από τον Ολυμπιακό, να χειροκροτήσουν αυτήν την ωραία ομάδα που κτίζει ο Δέλλας, με νέα παιδιά, πολλά ελληνάκια, που απόψε ήταν τρακαρισμένα και αγχωμένα αλλά το απόλαυσαν το παιχνίδι μέχρι που έγινε το κακό.

Θα έχανε η ομάδα την πολυπόθητη πρόκριση, και μάλιστα εις βάρος ενός αντιπάλου που δεν της είναι και από τους συμπαθέστερους, αλλά θα κέρδιζε αυτούς τους 65.000 γνήσιους φιλάθλους της, όχι «ορίτζιναλ», και θα κέρδιζε και νέους ποδοσφαιριστές που σοκαρίστηκαν από την εξέλιξη, και απογοητεύτηκαν διπλά.

Όλοι γύρω μου, άνθρωποι οικογενειάρχες, με τα παιδιά τους, πολλοί, πολιτισμένοι, χαρούμενοι, έξω καρδιά, έλεγαν μετά το τέλος του διακοπέντος παιχνιδιού, ότι όσο θα υπάρχουν «αυτά τα κωλόπαιδα απέναντι, εμείς θα σκεφτούμε πολύ αν θα ξαναπάμε».

Το είχα πει στους διοικούντες όταν ξεκινούσαν την προσπάθειά τους για αναγέννηση της ομάδας, ότι εάν δεν βρουν τρόπο να αλλάξουν τη νοοτροπία αυτών των περίπου 500 αλλοπαρμένων ταραχοποιών, δουλεύοντας μαζί τους «τώρα που η ομάδα πάει στην Γ’ Κατηγορία», με «πλύση εγκεφάλου», στους συνδέσμους, με οργάνωση εκδηλώσεων που θα προωθούν αυτό το «νέο φίλαθλο πνεύμα», εάν είναι να επιστρέψει η ΑΕΚ στη μεγάλη κατηγορία και δή σε καινούργιο δικό της γήπεδο, και συμβεί η στραβή στον πρώτο κιόλας αγώνα, τότε γκρεμίζονται όλα.

Και να! Το βράδυ της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ, συνέβη ακριβώς αυτό. Γκρεμίστηκε η χαρά 65.000 ανθρώπων επειδή 500 έτσι το ήθελαν. Γκρεμίστηκε μαζί τους και η ΑΕΚ που θέλουν. Μια ομάδα καθαρή, κι ας την αδικούν. Καθωσπρέπει, κι ας βρίσκει στο δρόμο της χυδαίους. Έντιμη, κι ας στήνουν κάποιοι ατιμίες. Και χάρμα να παρακολουθείς και να χειροκροτάς, έστω κι αν χάνει.

Τα υπόλοιπα, για τον προπονητή του Ολυμπιακού, τον Περέϊρα που όντως πανηγύρισε το γκολ του Χάρα σαν αλήτης της Τρούμπας (και πρέπει κι αυτός να πάρει δρόμο), ή για τον διαιτητή που δεν το είδε αυτό, πιθανώς και κάποιο χέρι του σκόρερ, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Έχει λίγο, ελάχιστοι χρόνο ακόμα η διοίκηση της ΑΕΚ να σώσει την παρτίδα, λίγο πριν την επιστροφή της ομάδας στην Σούπερ Λίγκα. Ας προσπαθήσει.

Η ΤΡΟΪΚΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ!...

ΕΦΤΑΣΑΝ σήμερα το πρωί στην Αθήνα οι θεσμοί, με τους οποίους συναντήθηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πριν αυτοί μεταβούν στο Υπουργείο Οικονομικών για να γίνουν δεκτοί, ο θεσμοί, από τον Γιάνη Βαρουφάκη, προκειμένου να μελετήσουν μαζί την συμφωνία-γέφυρα ώστε, εάν τους επιτρέψει η κυβέρνηση, τους θεσμούς, θα μεταφέρουν στους εταίρους τον ενθουσιασμό τους και θα εκταμιευτεί προς την Ελλάδα η αναλογούσα σε αυτήν υποχρέωση από τους θεσμούς. Στη συνέχεια, οι θεσμοί μπήκαν στο μετρό και αναχώρησαν για το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Έτσι θα γράφονται οι ειδήσεις από Ελλάδα στο άμεσο μέλλον…

ΟΙ ΤΥΦΩΝΕΣ "ΝΙΚΟΣ" ΚΑΙ "ΠΑΝΟΣ"

ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕ. Τυφώνας «Πάνος», ονομασθείς έτσι από τον «όλα τα θερίζω» Υπουργό Άμυνας της Ελλάδος Πάνο Καμμένο – με μια νέα δήλωσή του, συμπληρωματικής εκείνης του άλλου τυφώνα «Νίκου» (βλέπε Υπουργό Εξωτερικών), ότι σε περίπτωση που οι εταίροι αφήσουν την Ελλάδα να καταστραφεί, λες και δεν τα καταφέρνει κι από μόνη της, τότε αυτός, ως μη αρμόδιος, θα εκδώσει λέει ταξιδιωτικά έγγραφα σε χιλιάδες παράνομους μετανάστες στην Ελλάδα, ώστε να πλημμυρίσουν το Βερολίνο. Λίγες μέρες πριν, ο ΥΠΕΚ κ. Κοτζιάς, είχε πει ότι μια Ελλάδα που θα αφεθεί από τους εταίρους να πέσει και να τεθεί εκτός ευρωζώνης, θα αποδυναμωθεί τόσο που δεν αποκλείεται να περάσουν τα σύνορά της χιλιάδες τζιχαντιστές και από εδώ, μαζί με τους μετανάστες του Καμμένου, να πλημμυρίσουν όχι μόνο το Βερολίνο, αλλά όλη την Ευρώπη.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ. Όλες αυτές οι δηλώσεις, και πολλές ακόμα, από εκείνους που τις διατυπώνουν εξαρχής – ως «φυσική αντίδραση», έστω εμπλουτισμένη με έντονα στοιχεία υπερβολής, λόγω του πολέμου, όπως λένε, που έχει εξαπολύσει η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ (δηλαδή, ο κόσμος όλος!), εναντίον της Ελλάδος. Στο ίδιο πνεύμα είναι και ένα μέϊλ που έλαβα από την αναγνώστριά μας Χ.Χ. – την αναφέρω με τα αρχικά της διότι δεν πρόλαβα να ζητήσω άδεια να χρησιμοποιήσω όλο το όνομα – και που, αφού με εγκαλεί, με ευγενικό και πολύ κατανοητό τρόπο για τα σκληρά μου, πράγματι, σχόλια για διάφορα πεπραγμένα της νέας κυβέρνησης,  ανάμεσα σε άλλα λέει:

«Θεωρώ πως περισσότερο από κάθε άλλη φορά πως η κυβέρνηση 

αυτή την περίοδο θέλει τη στήριξη και την ενίσχυση τόσο των πολιτών όσο και του σοβαρού δημοσιογραφικού κόσμου, καθώς είναι πολλοί οι έξωθεν αντίπαλοι που θα ήθελαν να δουν την Ελλάδα υπόδουλη σε ένα στενό οικονομικό και κατ' επέκταση εθνικό κλοιό».

ΣΥΜΦΩΝΩ απολύτως μέχρι τα μισά της πρότασης, μέχρι εκεί που λέει «δημοσιογραφικού κόσμου». Και χρόνια φωνάζω ότι η μεγαλύτερη πληγή του έθνους είναι ο διαρκής διχασμός που το διαπερνά, από τη κορυφή ως τα νύχια. Δεν συμφωνώ, όμως, με τη συνέχεια του επιχειρήματος. Αυτό που αναφέρεται σε «έξωθεν αντιπάλους, που θέλουν να δουν την Ελλάδα υπόδουλη»

ΑΥΤΟ ακριβώς λένε ο Κοτζιάς, ο Καμμένος, και πολλοί άλλοι, ακόμα και επί προηγουμένων κυβερνήσεων. Και δίχως να παραβλέπω ότι κάθε χώρα κοιτά το συμφέρον της, και ότι συνήθως εκείνη που το «κοιτά» πιο σκληρά από τις άλλες είναι η ισχυρότερη, αδιατάρακτα πιστεύω πως, ιδίως στην περίπτωση της Ελλάδας, αν υπάρχουν αυτοί οι έξωθεν αντίπαλοι», που για μένα δεν υπάρχουν, ο χειρότερος αντίπαλος είναι ο μέσα. Εμείς οι ίδιοι.

ΚΑΝΕΝΑΣ ξένος δεν κατάστρεψε την οικονομία μας. Μόνοι μας το πετύχαμε. Τρώγοντας, μεταξύ άλλων, δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων από προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον καιρό των παχέων αγελάδων, και χωρίς μάλιστα να εκπονήσουμε παρά ελάχιστα προγράμματα. Εμάς επιδοτούσανε για να πετάμε τα ροδάκινά μας. Εμάς τροφοδοτούσαν για να φτιάξουμε χώρους υγιεινής ταφής απορριμμάτων, και ακόμα έχουμε ανοικτές χωματερές, πάνω από 30, για τις οποίες όπως αποφασίστηκε τον περασμένο Δεκέμβριο από την Κομισιόν, θα πληρώσουμε 10 εκατ. ευρώ πρόστιμο επειδή δεν τις κλείσαμε, και άλλα 14,5 εκατ. ευρώ ανά εξάμηνο αν δεν τις κλείσουμε ούτε τώρα!

ΓΙΑ να μην αναφερθώ και στα δις που μας έδωσαν τώρα για να σηκώσουμε κεφάλι από βέβαιο πνιγμό.

ΞΑΝΑΛΕΩ πως, η ουσία είναι ότι αν υπάρχει αντίπαλος που θέλει το κακό μας, θα ήταν σχεδόν ακίνδυνος εάν έβρισκε μπροστά του μια χωρά σοβαρή, αποδοτική και οργανωμένη, παρά αναξιόπιστη, «ό,τι αρπάξει» και εντελώς, μα εντελώς ανοργάνωτη.

(*) Άρθρο στη στήλη μου "Πρόσωπα&Προσωπεία" στην κυπριακή εφημερίδα "Φιλελεύθερος"

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΕΚΠΟΜΠΗ (Ίσως και καλύτερη...)

Καλημέρα, πουλάκια της Κυριακής!

Κρύας, αλλά ηλιόλουστης εδώ στην Αθήνα. Έχοντας επιστρέψει από την εκκλησία, με εικόνες ωραίων ανθρώπων, όπου η σιωπή και η σεμνότητά τους είναι το καλύτερο αντίδοτο του θορύβου και της αμετροέπειας που βιώνουμε "έξω".

Είπα, λοιπόν, να κάνω εκπομή εδώ, σήμερα. Με τα μόνα μέσα που διαθέτω, και στα οποία οποία, ευτυχώς, κανένα συνδικάτο, καμμία "μεταρρύθμιση", και κανένα θεσμικό ή μή όργανο δεν μπορεί να βάλει χέρι.

Αυτό το κόμματι, το δεύτερο μέρος, ένα υπέροχο, μελωδικό και λίγο μελαγχολικό, για μένα, αντάντε από την Σονάτα για Πιάνο και Βιολί σε Λα μείζονα, έργο με αριθμό καταλόγου Κέχελ Κ.526, και με ερμηνευτε΄ς την Elizabeth York στο βιολί και τον Fadi Deeb στο πιάνο, το άκουγα χθες όλη μέρα στο αυτοκίνητο, κάνοντας μερικε΄ς αρκετά μακρυνές διαδρομές.

Είχα καιρό να βάλω μουσική στο αυτοκίνητο, και νοιώθω ντροπή γι' αυτό. Σαν νάχω προδώσει ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.

Δυστυχώς, κυρίως λόγω της δουλειάς μου που τώρα απαιτεί όχι μόνο να είμαι ενημερωμένος, αλλά και να μαθαίνω τις ειδήσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται, έχω κολλήσει στο ραδιόφωνο, και κυρίως στο ενημερωτικό. Εδώ, ακούω τον Σκάϊ.

Αυτές οι σονάτες, λοιπόν, του Μότσαρτ μου ακούγονται πάντοτε σαν μιά φρέσκα, υπέροχη καινούργια ιδέα. Κι αν κάποιος απ' όλους τους μεγάλους κλασικούς συνθέτες έχει σε πλεόνασμα αυτό το χάρισμα, να σε εκλπήττει συνεχώς με την μουσική του ιδιοφυία, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Μότσαρτ.

Η εκτέλεση που έχω εγώ, και που ακόμα δεν βρήκα καλύτερή της, με τους Ιτζχάκ Πέρλμαν στο βιολί και τν Ντάνιελ Μπάρενμποιμ σο πιάνο. Κυκλοφορεί σε CD αό την Deutsche Grammophon, αν δεν είστε από εκείνους τους κατά φαντασίαν πατριώτες που ό,τι γερμανικό, ή με Γερμανία, τους προκαλεί οργή, που στην ουσία είναι φόβος και ενοχή για τον εαυτό τους.

Ο φίλος μου ο Νίκος, που ζει και εργάζεται πάνω από 40 χρόνια στη Γερμανία, και σίγουρα δεν είναι "γερμανολάγνος", μου λέει ότι διαβάζει καθημερινά τον γερμανικό Τύπο και παρακολουθεί όσο μπορεί τα άλλα ΜΜΕ, "και σε διαβεβαιώ Χρήστο ότι σε σχέση με τα δημοσιεύματα και μεταδιδόμενα στην Ελλάδα για τους Γερμανούς, αυτά εδώ για τους Έλληνες είναι πταίσματα".

Θάθελα ν' ακούγαμε τώρα τον κ. Νόλλ, αό το αμόγελο της Τζοκόντας του Μάνου Χατζιδάκι.

Αυτό που μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με τρομάζει. Ακούω και διαβάζω κυβερνητικές δηλώσεις, και είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω διαφορετικά πράγματα απ' όσα εκείνοι θέλουν να καταλάβουμε.

Σε λεπτομέρειες δεν μπαίνω, δεν είναι άλλωστε και του ύφους της "εκπομπής" να καταγίνεται με αυτό που ονομάζουμε "μικροπολιτική" - όρος, που πιθανώς εφευρέθηκε για να περιγράψει το πνευμαικό και ψυχικό μέγεθος εκείνων που την ασκούν.

Το ενδιαφέρον (και η στενοχώριά μου) εστιάζεται στην πολιτική παραπλάνηση των πολιτών, με τη χρήση μιας γλώσσας, ή καλύτερα μιας διαλέκτου, χαρακτηριστικό γνώρισμα της οποίας είναι η διαστρέβλωση της αλήθειας.

Όσο μορφωμένος και οξύνους είναι κάποιος, τόσο ευκολότερα διαπιστώνει αυτήν την διαστρέβλωση, και τόσο δυσκολότερα την αντέχει.

Εκείνος που δεν έχει αυτά τα προσόντα, και δυστυχώς είναι πολλοί σαν κι αυτόν, δεν αντιλαμβάνεται το "παιχνίδι", και θεωρεί ότι "αλήθεια" είναι αυτό που του λένε οι ... κατέχοντες.

Η χειρότερη περίπτωση, όμως, είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται απολύτως (όχι από μόρφωση και άσκηση του μυαλού) ότι η αλήθεια διαστρεβλώνεται, αλλά επειδή εξαρχής έχουν ποντάρει σε αυτούς που την διαστρεβλώνουν, κατάντησαν να την πιστεύουν ή υποδύονται ότι την πιστεύουν.

Σε κάθε περίπτωση, τα κίνητρα αυτά "των εγκεφαλικά μικρομεσαίων" όπως τους ονομάζω, είναι απολύτως ιδιοτελή, και εντελώς ξένα προς αυτό που οι υγειώς σκεπτόμενοι αντιλαμβάνονται ως "κοινωνικά επωφελές".

Με πιο απλά, πιο ωμά λόγια: Αυτοί που έχουν καταστρέψει, και που ακόμα καταστρέφουν την Ελλάδα, είναι αυτοί που η έννοια της πατρίδας έχει μόνο ατομικό χαρακτήρα!

Ευανθία Ρεμπούτσικα, Θάλασσα από Ηλιοτρόπια!

Τη Παρασκευή, χάσαμε στην πολυκατοικία την κυρία Μαρία! Ένα από τα πιο ευγενικά πλάσματα που γνώρισα στην ζωή μου. Ίσως διότι - ή μάλλον σίγουρα διότι - καταγόταν από τη Κύπρο, έζησε πολλά χρόνια στην Αγγλία με τον άνδρα της τον κ. Μιχάλη, και στα ύστερά τους ήρθαν στην Ελλάδα.

Ο κ. Μιχάλης, που δυστυχώς έφυγε και αυτός πριν μερικά χρόνια, ήταν ένας σωστός τζέντλεμαν. Και η κα. Μαρία, κυρία με τα όλα της. Γενναιόδωρη και ταπεινή. Μειλίχια και καταδεκτική. Καθωσπρέπει, η πιο σωστή λέξη που βρίσκω να την περιγράψω.

Μέσα σε ένα περιβάλλον που συχνά δοκίμαζε τις αντοχές τέτοιων, ευγενικών και καθωσπρέπει ανθρώπων, η αποστασιοποίηση της κυρίας Μαρίας από τις εσωτερικές έριδές μας, δεν ήταν αδυναμία "μιας γυναικούλας" να τα βγάλει πέρα με τα θηρία, αλλά η δύναμή της ακριβώς να δείξει σε όλους μας ότι η αξιοπρέπεια δεν αποφασίζεται με ψηφοφορίες αλλά κερδίζεται καθημερινά.

Θα μου λείψε το καλωσυνάτο πρόσωπό της όποτε κτυπούσε το κουδούνι, και την έβλεπα από το "ματάκι" να κρατά ένα πιάτο καλμμένο με ασημόχαρτο.

Τι έφερες σήμερα, κυρία Μαρία;

Τίποτα, παιδί μου, απαντούσε, αποκαλύπτοντας έπειτα, μια χαλουμωτή, ένα παστίτσιο, μία αφέλεια, μία κολοκάσι, μία ελιόπιτα, ..., κυπριακά αριστουργήματα, μοναδικά.

Και μια τελευταία λεπτομέρεια, που δεν είναι καθόλου ασήμαντη, και για μένα τα λέει όλα για την κυρία Μαρία.

Είχε, μέχρι το τέλος της, την πιο όμορφη βεράντα στη πολυκατοικία! Η ζαρτινιέρα της πάντοτε περιποιημένη, στολισμένη με τα λουλούδια κάθε εποχής.

Μια-δυο μέρες πριν φύγει, την είδα να στέκεται στη βεράντα, όπως πάντα, και να χαζεύει τα φυτά της. Προφανώς, τ' αποχαιρετούσε!

Γεια σας. Καλό υπόλοιπο Κυριακής

"ΕΡΩΤΩΝ ΑΤΕΛΩΝ"

Την Τρίτη 3 Μαρτίου 2015 εγκαινιάστηκε η έκθεση του Ανδρέα Καραγιάν «Ερώτων Ατελών» ΚΑΒΑΦΗΣ, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στον εκθεσιακό χώρο του 1^ου ορόφου, Πειραιώς 206, Ταύρος.

Την έκθεση προλόγισε η δρ Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν, Ιστορικός Τέχνης-Τεχνοκριτικός, Officier des Artes et Lettres. Όπως αναφέρει στο κείμενό της για τον καλλιτέχνη:

«Ταυτίσθηκε, ο Ανδρέας -όσο γίνεται πιο δημιουργικά- με αυτόν, καθαυτόν, τον ψυχισμό του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή, γι’ αυτό και κατόρθωσε, ενστικτωδώς, και με περισσό  πάθος να αδράξει και  αναδημιουργήσει ουσιαστικά, και όχι επιδερμικά: την πεμπτουσία της Καβαφικής ατμόσφαιρας. Πόνημα και, εγχείρημα που μόνον ένας καλλιτέχνης της εμβέλειας του Καραγιάν θα μπορούσε να αποτόλμησε. Ο Καραγιάν τόλμησε και  ενσάρκωσε στη ζωγραφική του, τον θαυμασμό του για τον Καβάφη αναδημιουργώντας -και, όχι, υποτάσσοντας- μες από τον χρωστήρα του, τα συναισθήματα που του υπέβαλε ο μεγάλος ποιητής. Το κατόρθωσε, ειδικότερα, χάρη  στο εγγενές  –αντιδραστικό σε κάθε πεζή περιγραφή- πάθος, που χαρακτηρίζει  αυτοδύναμα την εξαιρετικά ευαίσθητη και προικισμένη ιδιοσυγκρασία του. Πάθος που  ενεργοποιεί και μεταγγίζει -ενστικτωδώς-  στα έργα του μια μεταφυσική, σε υφή, πνοή».

Ο Ανδρέας Καραγιάν μιλώντας για τα έργα που παρουσιάζει στην έκθεση γράφει:

«Στην ποίηση του Καβάφη με συγκίνησε αυτή η ακαθόριστη ατμόσφαιρα «ερώτων ατελών».  Ιστορίες που πλάθει η φαντασία του ποιητή και διαμορφώνονται από τις φαντασιώσεις που δημιουργεί η πάροδος του χρόνου, πέραν από το πραγματικό συμβάν (αν υπήρξε και αυτό)! Τον Καβάφη τον «χρησιμοποίησα» ως ασπίδα για να μπορέσω να πω ορισμένα πράγματα σημερινά για την αποξένωση, τα κρυφά ταμπού και να κάνω μια κριτική του ερωτικού.  Ο Γ. Π. Σαββίδης διάλεξε ειδικά για μένα 13 ερωτικά ποιήματα, τα πιο προσωπικά του Καβάφη, όπως μου είπε, που τα έγραψε για έναν ποιητή στην Αθήνα με τον οποίο ήταν ερωτευμένος, και εγώ τα εικονο­γράφησα. Επάνω σε αυτά τα ποιήματα βασίστηκε και η δημιουργία των έργων για την έκθεση «Καβάφης», την οποία αφιέρωσα στον Σαββίδη και παρουσίασα στις 11 Ιουνίου του 1995 στο Βερολίνο. Την ημέρα των εγκαινίων έμαθα ότι πέθανε ο Γ. Π. Σαββίδης. Η έκθεση ακολούθως μεταφέρθηκε σε αίθουσα του Δήμου Αθηνών».

Διάρκεια έκθεσης: 4 – 15 Μαρτίου 2015

Ώρες λειτουργίας: 18:00 – 22:00 καθημερινά

Πληροφορίες στα ταμεία του Ιδρύματος Μιχ. Κακογιάννης και τηλεφωνικά στο 210 3418579,  Δευτέρα έως Παρασκευή  11:00  - 14:00

ΕΓΩ, Ο ΚΛΟΟΥΝ

Έπινα! Διότι ήρθε κάποτε η στιγμή που δεν άντεχα άλλο το χαμόγελό μου κι ήθελα να το πνίξω.

Εσύ, χειροκροτούσες ακόμα από κάτω. Γιατί; δεν ξέρω.

Τα παιδιά βαρέθηκαν τις αστείες γκριμάτσες και τα άγαρμπα στραβοπατήματά μου στον μουσαμά, κι έφυγαν από πολλού. Σκόρπισαν. Βρήκαν πιο διασκεδαστικά πρόσωπα έξω. T’ ανεβάζουν στο facebook και στο YouTube, γελάνε με τη ψυχή τους, και τα μοιράζονται με φίλους, γνωστούς κι αγνώστους, που’ναι μίλια μακριά. Δεν έχει πια νόημα ένα τσίρκο. Που να πάει;

Ώσπου να διπλώσουμε τα πλυμένα χαμόγελα, να πακετάρουμε τα χιλιοφορεμένα μας αστεία και να ξεκινήσουμε την άλλοτε μαγική μας γύρα από χωριό σε χωριό, πόλη σε πόλη, χώρα σε χώρα, κάποτε κι από ήπειρο σε ήπειρο, η ιστορία μας έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές αλλού και από άλλους. Επαναλαμβανόμενη άσχημα, σα δισκάκι πούχει κολλήσει στο χράτς.

Και όχι σε τέντα πια. Αλλά στον καναπέ. Επάνω στα γόνατα.

Κι’ όμως. Χμ…

(Δάκρυ φεύγει εδώ, μη δίνεις σημασία)

… θυμάσαι που το’κανα κάποτε κι αυτό; Που πήρα ένα παιδί που καθόταν στις μπροστινές θέσεις με μάτια γουρλωμένα, και το’βαλα πάνω στα γόνατά μου, σαν λάπτοπ πριν καν αυτά εφευρεθούν, λέγοντάς του μέσα από τις λυπημένες και χαρούμενες γκριμάτσες μου ιστορίες που δεν είχαν ειπωθεί ποτέ; Θυμάσαι, Μαρία;

(Κάνε μου έστω ένα νεύμα με το κεφάλι να καταλάβω ότι μ’ ακούς, ότι με συμμερίζεσαι…)

Έλεγα ανέκδοτα χωρίς να βγάζω φωνή, και γέλαγαν πηγαία οι άνθρωποι. Τραγουδούσα με σφαλιστά τα χείλη μου. Θύμωνα με τα φρύδια. Ερωτευόμουν με τα μάτια. Τσακωνόμουν με το βλέμμα. Απελπιζόμουν τινάζοντας απότομα το κεφάλι μου πίσω.

Τόσο πολύ πίσω, που αναγκαζόμουν με το τίναγμα να κάνω κι ανάποδη τούμπα, μαζί με το παιδί που είχα στα γόνατα σαν λάπτοπ και, ως δια μαγείας, αυτό συνέχισε, αν και ιπτάμενο, να είναι συνδεδεμένο μαζί μου. Το παιδί. Να με νοιώθει, να με καταλαβαίνει. Και να μ’ αγαπά.

Έτσι εφευρέθηκε το wi-fi Μαρία! Από τις ανάποδες τούμπες μου, αποσυνδέοντας το παιδί από τα γόνατα αλλά κρατώντας τη σύνδεση ολοζώντανη. Ήμουν ένας wireless clown, που επέτρεπα σε εκατοντάδες θεατές κάθε βράδυ να συνδεθούν ελεύθερα μαζί μου και να δει ο καθένας με τα δικά του μάτια ό,τι θέλει.

Ήρθε μέρα όμως που το τίναγμά μου προς τα πίσω ήταν τόσο δυνατό (δεν ξέρω γιατί, δεν θυμάμαι ποια αντάρα μέσα μου με είχε αναστατώσει ή παρασύρει), που έχασα τη σύνδεση με το παιδί, πέταξε, χάθηκε.

Τα γόνατά μου κρύωσαν, σου’πα «έλα» αλλά ήσουν σκυμμένη πάνω από το λάπτοπ και μου’κανες «άσε, όχι τώρα».

Βγήκα έξω να γυρέψω κάτι καινούργιο να παίζω. Ανακάλυψα μια σβούρα. Ένα πινέλο. Ένα φτερό βουτηγμένο σε μελάνι κόκκινη. Μια μελωδία του δέντρου. Ένα άλογο άσπρο από σκάκι. Ένα βραχιόλι του νερού. Χείλη κόκκινα.

Κάπως έπρεπε να τα συνθέσω όλ’ αυτά, να δημιουργήσω κάτι καινούργιο, μη με βρει απροετοίμαστο το ακροατήριο. Εκείνο που γέλαγε με τις γκριμάτσες μου και που γλυκαινόταν όταν δάκρυζα.

Πίστευα πως κάτι ακόμα είχα να πω, αλλά δεν το ένοιωθα στ’ αλήθεια. Έπινα. Έπινα, για να βγω επιτέλους από τον ρόλο μου, που τόσο συνήθισα, αυτάρεσκα, και με την θλιβερή γοητεία ενός ξεπεσμένου νάρκισσου…

Είδα μια θέση αδειανή, πέμπτη σειρά πριν από το τέλος, δεξιά στο διάδρομο, και την έπιασα. Κάποια στιγμή, σκέφτηκα, θα ανοίξουν οι κουρτίνες και τα μικρόφωνα και δεν θα είμαι αυτή τη φορά στη σκηνή. Ούτε εγώ, ούτε το βλέμμα μου, ούτε τα νοήματα

Το πέταγμα του παιδιού, επώδυνο στην αρχή, μ’ απογείωσε και μένα σιγά-σιγά. «Το βοήθησα να πετάξει», ψιθύριζα μέσα μου, και πόσο χαιρόμουν δεν μπορώ να σου πω, ούτε με τα τραγούδια, ούτε και με τις σιωπές μου.

Τότε, άνοιξαν πάλι τα δικά μου φτερά – στα γράφω όλ’ αυτά και στ’ αφήνω κάτω από το τελευταίο μου μπουκάλι, σημείωμα. Τη στολή, καν’τη ό,τι θες. Αν προσέξεις, η αριστερή της γροθιά είναι κάπως σφιγμένη.

(Αποφασιστικότητα, λες;)

Φόρεσα κουστούμι, πρώτη φορά, και βγήκα σιγά από το τσίρκο. Οριστικά. Η Μαρία μιλούσε χαρούμενα με το παιδί στο Skype!

(*) Κομμάτι μου που δημοσιεύτηκε στο protagon.gr