Κρητική μαντινάδα

Θέλει και η διαμαρτυρία το χιούμορ της...

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ: Λαζάνια με μελιτζάνες στον φούρνο.

Η τριλογία των μελιτζανών τελειώνει αυτή την εβδομάδα για να προλάβουμε και τις τελευταίες "χωμάτινες" προτού αρχίσουν να βγαίνουν στην αγορά οι μελιτζάνες των θερμοκηπίων. Μπορείτε να κάνετε αυτό το ιταλικό φαγητό και με τις πράσινες φλάσκες (τύπου Σαντορίνης, τις βρίσκετε σίγουρα στις βιολογικές λαϊκές). Η original ιταλική συνταγή έχει από πάνω αυτή την απλή κρούστα με βάση το γιαούρτι αλλά μπορείτε να κάνετε και μιά απλή μπεσαμέλ. καλύτερα μάλιστα χωρίς αυγό ώστε να έχει ρευστότητα και να μην σφίξει πολύ. 

1- 1,2 κιλά μελιτζάνες μεσαίο μέγεθος, φλάσκες η τσακώνικες 

 ¾ φλιτζάνι ελαιόλαδο

300 γραμμ λαζάνια (12-13 φύλλα)

500 γραμμ. ελαφρά συμπυκνωμένος χυμός ντομάτας 

100 γραμμ κρεμμύδια κομμένα σε ροδέλες 

1 κ.σ. ξερός βασιλικός η 2 κ.σ. φρέσκος 

1 κ.σ. ξερός δυόσμος η 2 κ.σ. φρέσκος 

1 γιαούρτι 2 αυγά 

3 κ.σ. γεμάτες τυρί τριμμένο κεφαλοτύρι η παρμεζάνα 

αλάτι και φρέσκο πιπέρι 

στρογγυλό πυρέξ διαμέτρου περ. 25 - 30 εκ.

Κόβετε τις μελιτζάνες σε φέτες πάχους 1,5 εκ, τις αλατίζετε και τις περνάτε από τοτηγάνι με το ελαιόλαδο, όσες χωράνε στο τηγάνι κάθε φορά (δεν πρόκειται να βάλετε και άλλο ελαιόλαδο στο φαγητό, αυτό είναι όλο !).

Σε ένα κατσαρολάκι αδειάστε τον χυμό ντομάτας, προσθέστε τις ροδέλες κρεμμυδιού και βράστε για 15 λεπτά προσθέτοντας και 1 φλιτζάνι νερό.Μετά προσθέστε τον βασιλικό και τον δυόσμο, το αλάτι και το πιπέρι. 

Σε μία μεσαίου μεγέθους κατσαρόλα βάλτε νερό και όταν αρχίσει να βράζει προσθέστε τα λαζάνια (που είναι σε φύλλα) τοποθετώντας τα σταυρωτά το ένα επάνωστο άλλο ώστε να μην κολλήσουν και να βγουν εύκολα μετά από 6-7 λεπτά από την κατσαρόλα.

Αλείψτε με ελαιόλαδο το πυρέξ και στρώστε και καλύψετε τον πάτο του με 3-4 φύλλα  λαζάνια.Βάλτε μια στρώση μελιτζάνες και ρίξτε στη συνέχεια τη μισή σάλτσα με κρεμμύδια απότο κατσαρολάκι. 

Κάνετε άλλη μια στρώση με λαζάνια και συνεχίστε με μελιτζάνες και σάλτσα - κρεμμύδια. Τελειώστε με μια ακόμα στρώση λαζάνια από πάνω.

Σε ένα βαθύ πιάτο αδειάστε το γιαούρτι, προσθέστε τα δύο αυγά χτυπημένα καθώς και το τριμμένο τυρί. Τρίψτε άφθονο μαύρο πιπέρι και ανακατέψτε καλά τα υλικά. Απλώστε το μείγμα επάνω από τα λαζάνια να πάει παντού.

Ψήστε το φαγητό στο φούρνο στους 180 βαθμούς για 1 ώρα.

ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ

«Τα πιο ωραία πράγματα συμβαίνουν στο δρόμο»

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ, έναν παγωμένο Νοέμβρη πριν από δύο χρόνια, στην «Οικία Παπαβασιλείου» στις Σέρρες - κάποτε θα γράψω για το σπίτι αυτό, και τους ανθρώπους του, που σήμερα ζει με θύμησες και με δύσκολες αναλαμπές πολιτισμού, σε μια επαρχία ασυνάρτητη, που δεν τον θέλει.Προτιμά τα σουβλάκια του πεζόδρομου... Εκεί, λοιπόν, σ' ένα σαλόνι παλιού, καλού καιρού, η γνωριμία με την ποιήτρια Γεωργία Τριανταφυλλίδου, της οποίας η δεύτερη συλλογή έχει τίτλο που εμπνεύστηκε η ίδια από μία απόφαση του Αρείου Πάγου, την 447/1957, ευρεθείσα στο «Νομικό Βήμα» 5/88: «Δικαίωμα Προσδοκίας». Που είναι και ο λόγος αυτής της σημερινής συνάντησης... 

«Ο αποκλεισμός ίππου
από τη συμμετοχή σε ιπποδρομία
δημιουργεί υποχρέωση αποζημίωσης
για ελπίδα νίκης»


Τι λέτε, λοιπόν, εσείς; Μέσα σ' όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, έχουμε «δικαίωμα προσδοκίας»;
«Οταν συνειδητοποίησα ότι η νομοθεσία προστατεύει το δικαίωμα να προσδοκάς, έμεινα άφωνη. Και μάλιστα όχι το δικαίωμα στη ευτυχία, την επιτυχία ή τα κέρδη αλλά το δικαίωμα στη έκβαση! Ποιος λοιπόν θα βάλει "μέσα" όλους εκείνους που στερούν από τον δεκαοχτάχρονο γιο μου και τους συνομηλίκους του, νέους φοιτητές, όχι το δικαίωμα να σπουδάσουν σε ένα ανθηρό οικονομικό περιβάλλον αλλά το δικαίωμα να πάρουν ένα δρόμο και να δουν πού θα τους βγάλει;»
Η ποιήτρια, μέσα στην κρίση, τι βλέπει; 
«Την αλήθεια, μέσα από το τρίστιχο του πρόωρα χαμένου ποιητή Γιάννη Βαρβέρη. Είμαστε έτοιμοι ακόμη και να θυσιαστούμε, να πληρώσουμε, να ταπεινωθούμε γιατί συναισθανόμαστε σε τι κατάσταση έχουμε περιέλθει ως χώρα. Αλλά δεν ξεχνάμε ποιοι μας οδήγησαν σ' αυτό το χάλι. Οπότε:
«χαλάλι όλα τα χρήματα-
οι άνθρωποί τους
πεταμένα λεφτά»
Η κρίση είναι ευκαιρία; 
«Μόνο για όσους ψάχνουν ευκαιρίες σε περιόδους κρίσεως. Κατά τον Καστοριάδη οι φιλόσοφοι χρειάζονται μόνο τότε».
Κι άλλη τυπική ερώτηση. Φασόν: Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι; 
«Εκεί που βρίσκονταν πάντα. Στο περιβάλλον που τοποθετήθηκαν, τους ευνοούσε, ή οι ίδιοι επέλεξαν για να κάνουν όσο μπορούν πιο καλά τη δουλειά τους. Οι πνευματικοί άνθρωποι βρίσκονται στα βιβλία και τις μουσικές που γράφουν, στις ταινίες που σκηνοθετούν, στην καλημέρα που ξεστομίζουν, στο ταμείο που υπομονετικά συναλλάσσονται, στον τρόπο που ανατρέφουν τα παιδιά τους και νομίζω χάνουν κάθε πνευματικότητα όταν αυτή εκβιαστικά τους αποδοθεί περιμένοντας ως αντίχαρη τη σωτηρία του κόσμου».
Η πρώτη της συλλογή, και αυτή από τις εκδόσεις Αγρα, έχει τίτλο «Ο ποιητής έξω». Δεν είναι ο εαυτός της. «Εγώ -λέει- εξακολουθώ να είμαι "μέσα". Εξω κυκλοφορούν οι σκέψεις μου για τους ποιητές που... κυκλοφορούν έξω». Ετσι λοιπόν, τους συναντάμε «εκεί»: Εξω από τη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου, να μην θυμάται τον τίτλο μιας συλλογής. Εξω από ένα κατάστημα ψιλικών μ' ένα κουτί κουβαρίστρες «Πεταλούδα». Εξω από το εργοστάσιο «παραγωγής λέξεων και επεξεργασίας αισθημάτων». Εξω, «και πέρα από κάθε λογική». Εξω από τα δόντια. Εξω από το σπίτι του, «καλεσμένος για μεσημεριανό φαγητό». Και έξω από την κλειστή πόρτα ιατρείου, σκαρώνοντας στιχάκια για μια τραγουδίστρια, μες της νύχτας «το μικρό λοβό», και με την υπόσχεση «θα σε δω στον θάνατό μου με γέλια».
Γιατί οι ποιητές γράφουν περισσότερο για τον θάνατο παρά για τη γέννηση; 
«Δεν είναι μόνο οι ποιητές που γράφουν για το θάνατο. Είναι και οι αναγνώστες που κάθε φορά αγαπούν να το επισημαίνουν γιατί έτσι έχουν τη βεβαιότητα ότι είναι ζωντανοί. Εξω από τον στίχο. Ακόμη».
Γράψτε μου έναν στίχο για το «τώρα». 

«Σαν κάθε βράδυ θα γυρνούνε
τα μεσάνυχτα στους δρόμους ρώτα ρώτα
κάποιοι αδικημένοι που ζητούνε
πάντα ό,τι τους έλειπε και πρώτα,
σαν κάθε βράδυ,
για να γίνει ό,τι έχει γίνει πρώτα...»
Αλέξανδρος Μπάρας
Συνήθως, ο ποιητής κλείνεται. «Εσείς, βγαίνετε σεργιάνι. Εξω. Ετσι ήσασταν, ανέκαθεν. Γυριστρούλα;», τη ρωτώ. 
«Μου αρέσουν οι βόλτες. Μου αρέσουν οι χώροι όπου μαζεύεται πολύς κόσμος. Στους δρόμους συμβαίνουν τα πιο ωραία πράγματα που ευτυχώς είναι ήδη τελειωμένα ποιήματα: ατάκα κι επιτόπου. Δηλαδή αντιστέκονται στο να γίνουν υλικό εμπνεύσεως ή τουλάχιστον μού αντιστέκονται».
Οταν παρατηρείτε, ποια αίσθησή σας κυριαρχεί;
«Η ακοή. Οχι με την έννοια ότι κρυφακούω. Απλώς πολλές φορές θέλω οι φωνές που φτάνουν ως εμένα να παραμείνουν απρόσωπες. Δεν θα γυρίσω να κοιτάξω ποιος μιλάει αλλά θα προσδώσω στη χροιά της φωνής το πρόσωπο που φαντάζομαι».
«Ο ποιητής έξω», σήμερα, ποια μέρη επιλέγει;
«Νομίζω ότι πηγαίνει παντού. Μερικές φορές πάει εκεί που τον πηγαίνουν. Κι άλλες τόσες έχει φύγει από μόνος του παρά τη δεδομένη φυσική παρουσία του σ' ένα χώρο. Αλλά αυτό δεν κάνουμε όλοι οι άνθρωποι;».
Πάτε γυρεύοντας; 
«Πάω γυρεύοντας για τέτοιες φράσεις σαν την παραπάνω που κλείνουν μέσα τους την κυριολεξία της αναζήτησης και μαζί την υποψία μιας αδιόρατης απειλής. Είναι χρήσιμες κατά τη συγγραφή των ποιημάτων».
Τι, και ποιους φοβάστε; «Φοβάμαι τα σκυλιά. Τους σεισμούς. Φοβάμαι όλους αυτούς που φανερά πασχίζουν για το καλό μου - που σημαίνει ότι τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είμαι μάλλον έντρομη. Και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα συναντηθώ με κανέναν από τους πολυαγαπημένους νεκρούς».
Τι θυμάσαι από το μέλλον; «Θα ήθελα να ξεχάσω αυτό που έρχεται καταπάνω μου και που ενώ όλοι προφητεύουν την άφιξή του κανείς δεν είναι σε θέση να το προσδιορίσει επακριβώς».
Τι σκέφτεσαι τώρα; «Οτι "κάθε μας νίκη ισοφαρίζεται με βία / παίζουμε σε παράταση την εφηβεία". Οι στίχοι ανήκουν στον Γιώργο Κοροπούλη».
Ολοι αυτοί οι καινούριοι όροι, οι λέξεις, που μπήκαν ξαφνικά στη ζωή μας - εφεδρεία, μεσοπρόθεσμο, σπρεντς, κούρεμα, ελεγχόμενη χρεοκοπία, έκτακτη εισφορά, ομόλογο, υποβίβαση δανειοληπτικής ικανότητας, αγανακτισμένοι, τρόικα κ.λπ. - μπορούν, άραγε, να γίνουν και ποίημα;
«Ολα μπορούν κατά την ταπεινή μου γνώμη να γίνουν ποίημα. Το θέμα είναι ποιο απ' αυτά θα αντέξει ως τέτοιο και δεν θα διαβάζεται αύριο-μεθαύριο σαν επικαιρικό σκετσάκι. Γιατί και ελεγχόμενη χρεοκοπία αισθημάτων θα υπάρχει πάντα και δύσκολα θα βρει κανείς πιο αγανακτισμένους και θλιμμένους από τους ερωτευμένους που περιφρονήθηκαν».
Πείτε μου κάτι αισιόδοξο, μέχρι να ξαναβρεθούμε, την άλλη Κυριακή...
«Οτι και σήμερα ξυπνήσαμε πλάι σε ανθρώπους, περισσότερους του ενός, που η απώλειά τους ή η δική μας γι' αυτούς θα σήμαινε το τέλος ενός κόσμου όπως τον ξέραμε. Ομως και σήμερα ήμασταν όλοι εκεί»

* Κάπως ανορθόδοξη η «συνάντησή» μας σήμερα; Ισως. Μα πώς να γίνει - με ποιήτρια περπατάμε. Και είπαμε να συνεχίσουμε σε 7 μέρες, κοντά 28η, του «όχι», που 'χει πάντα το νόημά του. Ισως μας γράψει και κανά «ταρατατζούμ» ηρωικόν και ουχί πένθιμον, και ο σύντροφός της, Αργύρης Μπακιρτζής. Θα βρεθούμε, τ' Αη Δημήτρη, στη γενέτειρά της, τη Σαλονίκη. Θα με πάει στην αγαπημένη της Τούμπα, να δούμε ΠΑΟΚ. Μετά, θα μου μαγειρέψει σπίτι της, στην Καβάλα, όπου ζει, χρόνια τώρα, βλέποντας θάλασσα και «κολυμπώντας» σε καθαρά νερά. Αν είμαστε τυχεροί, ίσως πάρει το μάτι μας και τον Ψωμιάδη, που ακόμα τον γυρεύει η αστυνομία... 

ΥΓ: Το κομματι δημοσιεύτηκε στην "Κυριακάτικη" Ελευθεροτυπία της 23.10.2011.

i-oikogeneia

Ένας μόνο δεν χαμογελάει και χαίρεται, πατέρα!

Κι εγώ, γεμάτος απ' την απουσία σου

Θυμόμαστε σήμερα, ανημερα των γεννεθλίων του το 1937, τον Μάνο Λοίζο, που πέταξε τόσο γρήγορα, από τη ζωή αυτή, το 1982. Το "Λίγα γαρούφαλα", σε ποιηση Ναζίμ Χικμέτ, είναι, νομίζω, από τα ωραιότερα τραγούδια του. Το απολαμβάνουμε εδω, από την Χαρούλα Αλεξίου, στο Ηρώδειο.

Παραλογοκρατία

Ineptocracy (in-ept-o-cra-cy) - a system of government where the least capable to lead are elected by the least capable of producing, and where the members of society least likely to sustain themselves or succeed, are rewarded with goods and services paid for by the confiscated wealth of a diminishing number of producers.

Εκ του επιθέτου "inept", που σημαίνει "άτοπο, ανάρμοστο, αταίριαστο", ή και "ανόητος, παράλογος". Στην προκειμένη περιπτωση, απ' όλα αυτά, επιλέγω το "παράλογο", για να συνθέσουμε με αυτό την¨"άγνωστη λέξη": ΠΑΡΑΛΟΓΟΚΡΑΤΙΑ.

Ο ορισμός της οποίας, σύμφωνα με το αγγλικό πρωτότυπο που έλαβα από φίλο μέσω e-mail, είναι:

Παραλογοκρατία - σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο οι λιγότερο ικανοί να κυβερνήσουν εκλέγονται από τους λιγότερο ικανούς να παράξουν, και στο οποίο επίσης οι κοινωνικές ομάδες που ειναι λιγότερο δυνατόν να υποστηρίξουν τον εαυτό τους ή να επιτύχουν, ανταμοίβονται με προιόντα και υπηρεσίες που έχουν πληρωθεί από τον κατεσχημένο πλούτο ενός όλο και μειούμενου αριθμού ανθρώπων που ακόμα παράγουν.

Ο ορισμός, που βεβαίως σηκώνει πολλή συζήτηση, μάλλον είναι βγάλμένος από το Λεξικό του Νεοφιλελευθερισμού...

Παρά το χιουμοριστικό (;) του πράγματος, τον βρίσκω εύστοχο, σε επιμέρους επισημάνσεις του, αλλά δεν τον συμμερίζομαι ούτε "κατ' άρθρον", ούτε "εν συνόλω". Εκμηδενίζει την μία πλευρά, και αποθεώνει την άλλη. Καμμία από τις δύο δεν αποτελεί ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας, που ευτυχώς δεν αποτελείται μόνο από χαραμοφάηδες από την μία, και ικανούς δουλευταράδες από την άλλη.

Ο "μη δυνάμενος", δεν ειναι κατ' ανάγκην ανίκανος και ανεπρόκοπος. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που για χίλιους δυό λόγους (ο βασικότερος εκ τών οποίων είναι αυτός που περιγράφεται με την λέξη "ριζικό"), δεν μπόρεσαν. Δεν στάθηκαν τυχεροί. Ο κάθε τέτοιος άνθρωπος χρειάζεται βοήθεια, λοιπόν, και στήριξη. Οχι φιλανθρωπική, αλλά ουσιαστική. Να του δοθούν ευκαιρίες και να του εξασφαλιστούν συνθήκες για να πετύχει, και να ζήσει καλά. Οχι απλώς να επιβιώσει.

Από την άλλη, "ο κατεσχημένος πλούτος εκείνων που εργάζονται και παράγουν", είναι ... μεγάλη ιστορία. Σηκώνει τόνους συζήτησης. Υπάρχουν, ασφαλώς, εκείνοι που πληρώνουν δυσανάλογα με όσα προσφέρουν. Σε πολλές χώρες όμως (ή δική μας είναι ίσως από τα τις κλασσικότερες περιπτώσεις), υπάρχουν όχι ολίγοι, που δεν πληρώνουν "τίποτα" σε σχέση με όσα παράγουν και εισπράττουν.

Η "παραλογοκρατία" υφίσταται, ασφαλώς, ώς σύστημα που ευνοεί το παράλογο, και καταδικάζει το λογικό. Ειναι το ίδιο σύστημα που έχει επικρατήσει στο νεοελληνικό κράτος στο οποίο, επί παραδείγματι, αρκούν μόλις δύο χρόνια (μερικές φορές ούτε κάν τόσα), για να αποδειχθεί μία κυβέρνηση καταστροφικότερη της προηγούμενης, και ο περισσότερος κόσμος να πειστεί ότι είναι προς το συμφέρον του να επαναφέρει, δια της ψήφου του, την προηγούμενη κυβέρνηση ξανά στην εξουσία, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Μανωλιός απλώς άλλαξε ρούχα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΠΑΝΤΟΥ

Του
Λευτέρη Κουσούλη*

Έχει νόημα να γράφει κανείς αυτή την εποχή;

Τι να πει, τι να προσθέσει; Στη σημερινή οριακή κατάσταση οι αναλύσεις περισσεύουν.

Νόημα σήμερα έχει μόνον ό,τι οδηγεί σε μια πράξη, ό,τι επιλέγει το συγκεκριμένο και αυτό το συγκεκριμένο με υπευθυνότητα το υπερασπίζεται.

Τι θα πει συγκεκριμένο;

Αλληλεγγύη παντού. Σε όλα τα σημεία της χώρας όσοι μπορούν, όπως μπορούν και όσο μπορούν να συγκροτήσουν άτυπες δομές αλληλεγγύης και υποστήριξης προς αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Και επειδή όσο εγγύτερο είναι το επίπεδο τόσο πιο γνωστές είναι οι ανάγκες των ανθρώπων, τόσο πιο άμεση και αποτελεσματική μπορεί να είναι η υποστήριξη προς αυτούς. Όχι ως πράξη φιλανθρωπίας με την αστική εκφυλισμένη της έννοια, αλλά ως εκδήλωση γνήσιας πρόθεσης συνύπαρξης και συμπόρευσης, σε μια πορεία που αναγκαστικά είναι κοινή – κοινή για όλους μας και ως τέτοια οφείλουμε να την προσεγγίζουμε.

Δράση δηλαδή με αυτεπίγνωση σε ατομικό επίπεδο. Από όποιον, όπου και όπως μπορεί, με συνειδητοποιημένο τρόπο «απέναντι». Απέναντι σε ο,τιδήποτε εκτρέφει τις παλαιές συμπεριφορές: από την αδιαφορία του δημοσίου υπαλλήλου, την καθημερινή κατάχρηση εξουσίας ή μέχρι και τις αυτάρεσκες παραβιάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.

Αυτό αποτελεί γενναία υπεράσπιση του διπλανού μας. Γενναία υπεράσπιση που όμως πρέπει πάντοτε να γίνεται με όνομα, υπογραφή και ορατό πρόσωπο. Υπεράσπιση του διπλανού μας που έχει ανάγκη και που μπορεί κάποιος (εσύ, εγώ, ο άλλος) να την παράσχει.

Την ίδια στιγμή παραμένει επιτακτική η ανάγκη της συλλογικής δράσης. Ποτέ δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι όταν μια ελεύθερη συνείδηση συναντιέται με μια άλλη ελεύθερη συνείδηση κανένα εμπόδιο δεν είναι αξεπέραστο.

Η συγκρότηση, όμως, σήμερα μιας – απολύτως αναγκαίας κατά τα άλλα - νέας, καθαρά πολιτικής δύναμης, φαντάζει ανέφικτη. Μόνο προσπερνώντας στην καθημερινή πράξη σήμερα με όλους τους τρόπους το παλαιό, με αλλαγή δηλαδή των συμπεριφορών και απορρίπτοντας στην πράξη κάθε στάση υποταγής και εξάρτησης, θα μπορούσε σιγά-σιγά να αποκτήσει νόημα και περιεχόμενο μια νέα συλλογική αναζήτηση.

Μέχρι τότε; Ο καθένας, στη μακρά και οδυνηρή πορεία που έχουμε μπροστά μας, οφείλει να συμβάλει με τον τρόπο του ώστε να αντιμετωπισθεί το κενό νοήματος μέσα στο οποίο ασφυκτιά η σημερινή Ελλάδα. Ο καθένας ξεχωριστά ας επιχειρήσει να αντιμετωπίσει αυτό το κενό νοήματος γράφοντας το μανιφέστο του εαυτού του.

Μπορεί να ακούγεται παράδοξο ή και μεγαλόστομο. Αυτός είναι όμως ο μόνος δρόμος για κάθε ατομικότητα που αναζητά σήμερα περιεχόμενο στην ύπαρξή της. Ο καθένας διεκδικώντας και το λόγο και τη συμμετοχή, επιχειρεί να ορίσει τι είναι και που θέλει να πάει, κατευθυνόμενος προς τη νέα συλλογική αναζήτηση.

Από κει περνάει ο ανηφορικός δρόμος για την ανάκτηση της αξιοπρέπειας, τα δικαιώματα και την ελευθερία.

Και ό,τι από το σημερινό σύστημα σχέσεων και εξουσίας διεκδικεί το σεβασμό μας, σε αυτό ας ρίξουμε την πιο ασεβή ματιά μας.

* Ο Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας και ιδρυτής, το 1995, της εταιρίας "Λέγειν & Πράττειν", που δραστηριοποιείται στον χώρο του στρατηγικού σχεδιασμού και της στρατηγικής επικοινωνίας. (http://www.legeinandprattein.gr/).

Το άρθρο αυτό, με τον ίδιο τίτλο, "Αλληλεγγύη Παντού",  δημοσιεύτηκε την 16η Οκτωβρίου 2011 στη "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", και αναδημοσιεύεται εδω με την άδεια του αρθρογράφου. Είναι, κατα τη γνώμη μου, ίσως το πιο καίριο και μέστο άρθρο που γράφτηκε τον τελευταίο καιρό για την ελληνική κρίση.

ΚΟΥΡΕΜΑ ΖΩΗΣ

Ένα εκπληκτικό βίντεο, που λέγεται μάλιστα ότι βραβεύτηκε και στις Κάννες, το οποίο αποτυπώνει με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο, πόση δύναμη κρύβει μέσα του κάθε παιδί (θά έλεγα και κάθε άνθρωπος). Δύναμη, που μπορεί να κατανικήσει και την φοβερότερη αρρώστια του καιρού μας. Τον καρκίνο.

ΚΙ' ΟΜΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑΤΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑ...

Σε μια συνάντηση του Παπανδρέου με τον πρωθυπουργό της Ελβετίας , ο Παπανδρέου συστήνει τους υπουργούς του :
-Ο υπουργός Δικαιοσύνης , Εργασίας , Υγείας , Παιδείας , Οικονομίας κλπ
Έρχεται η σειρά του Ελβετού που συστήνει αντίστοιχα :
-Ο υπουργός Δικαιοσύνης , Εργασίας , Υγείας , Ναυτιλίας.
Κρυφογελάει ο Παπανδρέου .
Γιατί γελάτε , του λέει ο Ελβετός .
-Μα έχετε υπουργό Ναυτιλίας ενώ δεν έχετε θάλασσα ;
-Όταν μου παρουσίασες τους υπουργούς Δικαιοσύνης , Υγείας , Παιδείας και Οικονομίας , εγώ γέλασα ;

ΥΓ: Από τον τακτικό τροφοδότη του blog, Φάνη Κ.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΛΕΞΗ (Μάθημα ζωής)

Ο Ράντυ Πάους (1960-2008), ήταν καθηγητής ηλεκτρονικών υπολογιστων στο πανεπιστήμιο Κάρνεγκι Μέλλον του Πίτσμπουργκ, στην Πενσιλβανία. Τον Σεπτέμβριο του 2006 έμαθε ότι έχει καρκίνο στο πάγκρεας. Τον Αύγουστο του 2007, έπειτα από μία σειρά θεραπειών (ακτινοβολίες και χημοθεραπείες), οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια και του έδωσαν 3-6 μήνες ζωής. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, έδωσε στο πανεπιστήμιό του μία διάλεξη, με τίτλο "Η τελευταία διάλεξη: Πετυχαίνοντας, πραγματικά, τα παιδικά σου όνειρα". Η διάλεξη εκείνη ανέβηκε στο YouTube, και μέσω αυτού διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Κυκλοφόρησε και σε βιβλίο, που έχει μπέστ-σέλερ διεθνώς. Ο Ράντυ Πάους πέθανε στις 25 Ιουλίου του 2008.


Την ιστορία του, όπως και το link για το βίντεο που ακολουθεί, (που εμπεριέχει μέρος της διάλεξης, και μεταδόθηκε από το σόου της Οπρα Ουίνφρει), μου υπέδειξε ό καλός μου φίλος Γιώργος Λ. (που και αυτός πέρασε ζόρι μεγάλο με την υγεία, αλλά ευτυχώς βγήκε κερδισμένος), με την παρότρυνση "να διδαχθούμε όλοι και να πορευτούμε στη ζωή με χαμόγελο". Καλημέρα, και καλή εβδομάδα σε όλους.

«Ζούμε πια με έναν μηχανισμό φόβου»

ΕΝΑΣ «ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ» από την Κύπρο (εργάζεται στο υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού -εκεί, βλέπετε, αυτά τα δύο πάνε μαζί, όπως πρέπει, και δεν είναι προσκολλημένα ούτε με το «Θρησκευμάτων», ούτε με τον ΟΠΑΠ!) «επιστρέφει» στην Ελλάδα, όπου έκανε το διδακτορικό του για να παρουσιάσει ένα καινούριο του βιβλίο («Θεραπεύοντας το σχολείο», εκδόσεις «νήσος»), αλλά κυρίως για να περπατήσει, επιστημονικά, σε μέρη γνώριμα, και να κάνει μία διάγνωση αυτής της φοβερής κρίσης που, εδώ και χρόνια, αποδεδειγμένα πια, βιώνουμε...

Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος, γεννημένος το 1952 στη Λεμεσό, με σπουδές στην Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Aix-Marseille Ι στη Γαλλία, έχω ακούσει να λένε πως ασκεί την επιστήμη του στον δρόμο και όχι στο ιατρείο. Εκεί έξω, στον «πραγματικό κόσμο» όπως λέμε, τον «συνάντησα» τον Απρίλη του 2004, μαζί με ομάδα ψυχιάτρων και ψυχολόγων, να παρεμβαίνει στα του δημοψηφίσματος στην Κύπρο επί του Σχεδίου Ανάν, φωνάζοντας (και εδώ, παραφράζω ελεύθερα την κραυγή τους):

«Ωπα, για σταθείτε ένα λεπτό, ρε παιδιά. Καλούμαστε να εκφράσουμε θέληση και απόφαση, πάνω σ' ένα σχέδιο χιλιάδων λέξεων, που θα καθορίσει τελεσίδικα τη νέα μας πολιτειακή οντότητα, κάτω από το βάρος απειλών, και κάτω από το "χάλκεον χέρι του φόβου". Δεν γίνεται αυτό. Δώστε χώρο στους ανθρώπους να σκεφτούν...»

Τον άκουσα τότε να μιλάει για «μηχανισμό φόβου», ο οποίος προκαλεί αίσθημα αδυναμίας, ανημποριάς και ψυχικής καθήλωσης. Γνώριμα δεν μας ακούγονται όλ' αυτά; Δεν μας θυμίζουν, άραγε, τη δική μας, τώρα, «ψυχική και πνευματική καθήλωση», που κατά τον κ. Παπαδόπουλο οδηγεί αναπόφευκτα στην απόγνωση, «συναίσθημα ανυπόφορο που γρήγορα καταλήγει στην αντιδραστική σκέψη "να τελειώνουμε", να δεχτούμε οτιδήποτε, να τελειώσει η αγωνία»;

Και να 'μαστε τώρα, λοιπόν, όχι στην «Κύπρο του Σχεδίου Ανάν», αλλά στην Ελλάδα ενός άλλου σχεδίου, με παρόμοιο «μηχανισμό φόβου», που έχει εγκλωβίσει κράτος και πολίτες, που πλέον είναι όμηροι, αμφότεροι, «κάποιων Οίκων Ενοχής»!

Διαπρεπείς γάλλοι οικονομολόγοι, στο εκπληκτικό «Μανιφέστο των ανήσυχων οικονομολόγων» (εκδ. Πόλις 2010), επισημαίνουν πως: «Τα θεμέλια της χρηματοοικονομικής εξουσίας δεν αμφισβητήθηκαν. Αντιθέτως τα ευρωπαϊκά κράτη υπό την πίεση διεθνών Οργανισμών και οίκων αξιολόγησης εφαρμόζουν προγράμματα μεταρρυθμίσεων και δομικών αναπροσαρμογών, που αποδεδειγμένα στο παρελθόν επέτειναν την αστάθεια και τις ανισότητες. Ετσι, θα επιδεινώσουν την ευρωπαϊκή κρίση».

«Οι Ελληνες πολίτες νιώθοντας το κράτος τους να παραδίδεται στους "γνωστούς-άγνωστους", αφέντες των αγορών και των οίκων αξιολόγησης, και μαζί του να παραδίδει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους, αντιδρούν με συμπτώματα "εθνικής κατάθλιψης". Η απόγνωση αλλά και ο φόβος ως συναίσθημα που βιώνεται και σωματικά, δηλαδή συναίσθημα που συνοδεύεται με σωματική αγωνία, παραπέμπει σε εικόνες καταστροφής. Τα συναισθήματα αυτά διογκώνονται από ένα έντονο αίσθημα ενοχής, το οποίο καλλιέργησαν έντονα και συστηματικά τα "γνωστά-άγνωστα" κέντρα μιντιοκρατικής εξουσίας φορτώνοντας όλη την ευθύνη για την κρίση στους "διεφθαρμένους και τεμπέληδες Ελληνες"».

Δεν έχει λοιπόν καμία αμφιβολία ο κ. Παπαδόπουλος ότι ζούμε «υπό διαρκή πίεση και υπό το κράτος του φόβου ότι αν δεν συναινέσουμε στο δραστικό ευνουχισμό των δικαιωμάτων μας, θα επέλθει ολοκληρωτικός ευνουχισμός μας». Οι Ελληνες, συμπληρώνει, βιώνουν σήμερα μια πρωτόγνωρη ψυχική κατάσταση αδυναμίας και ματαίωσης μπροστά στην παντοδύναμη εξουσία των τροϊκανών, των αγορών και των οίκων καθώς και τη διαρκή απειλή για ενδεχόμενη νέα επίθεση.

Τελευταία, όλο και πιο συχνά, παρατηρούμε τάσεις φυγής, ακόμη και μετανάστευσης που, κατά τον κύπριο ψυχολόγο, υποδηλώνουν «και μια κρίση εθνικής ταυτότητας η οποία αντανακλάται και σε ατομικό επίπεδο ως κρίση προσωπικής ταυτότητας». Το ερώτημα, λοιπόν, που ανακύπτει είναι το πώς διαχειρίζεται κανείς την κρίση αυτή η οποία σε τελική ανάλυση είναι και κρίση πολιτιστική αλλά και ηθική.

Εδώ, στέκεται για λίγο, όχι επειδή αμφιταλαντεύεται, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά μάλλον για να απεγκλωβιστώ εγώ από την αναμονή μιας «χρυσής, μαγικής συνταγής», και να ετοιμαστώ να ακούσω κάτι πολύ πιο εύκολο: Να υιοθετήσουμε όλοι, λέει, «μια πιο υπεύθυνη στάση δημιουργικής αντίστασης».

Τόσο εύκολο; Ναι, θα πει, δίχως δισταγμό, και θα με πάει ακόμα πιο πίσω, σε δύο-τρεις βασικές έννοιες που τις ξέρουμε, λέει, αλλά ίσως δεν τις έχουμε καταλάβει καλά. «Εχει δημιουργηθεί ένας πολιτισμός της εξάρτησης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο που έχει να κάνει με την απουσία αυτού που στην ψυχανάλυση αποκαλούμε πατρική λειτουργία, η οποία αφορά στην ενσωμάτωση του νόμου (σε συμβολικό επίπεδο), των ορίων, του πλαισίου».

Παρατηρώντας την ελληνική οικογένεια, εύκολα διακρίνουμε το φαινόμενο της "Υπερανεκτικότητας" των γονέων (κατ' επέκταση και του κράτους), «το laissez-faire, όπως το λένε οι Γάλλοι, στη σχέση με τα παιδιά, φαινόμενο που εμποδίζει την ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξή τους αφού η καταστρατήγηση των ορίων και των πλαισίων προάγει το άνομο στοιχείο. Το άνομο στοιχείο το συναντά κανείς στις πελατειακές σχέσεις, στη σχέση με το κράτος και τους θεσμούς».

Οταν γεννιέται ένα παιδί, είναι δεμένο ψυχικά και σωματικά με τη μητέρα του. Σ' αυτό το συμβιωτικό ζευγάρι (μάνας-παιδιού, πατρίδας-πολίτη, κ.λπ.), «ο πατέρας πρέπει να επέμβει διά της παρουσίας του και να βοηθήσει το παιδί να επιστρέψει στην κοινωνία, στην κουλτούρα, και να φύγει, να αποχωριστεί από τη φύση-Μάνα».

Σε μία «μητρο-κεντρική» κοινωνία, όπως είναι η ελληνική, ο πατέρας μένει απέξω από το παιχνίδι του μεγαλώματος του παιδιού, και αυτό έχει σοβαρές επιπτώσεις. Γιατί; «Διότι ο πατέρας συμβολίζει τον νόμο, τα όριά του, την κοινωνία έξω» λέει ο κ. Παπαδόπουλος. Και συνεχίζει:

«Βλέπουμε παιδιά μικρά να βγαίνουν με τους γονείς τους στις ταβέρνες ώς αργά, ή και μόνοι τους σε μπαρ και κλαμπ ώς τα ξημερώματα. Είναι σαφές ότι ο πατέρας δεν τους έχει καθορίσει τα πλαίσια. Η μητέρα είναι υπεύθυνη για το μέσα. Το σπίτι, το φαγητό, το ντύσιμο. Δεν απαγορεύεται, ασφαλώς, να συμμετέχει και η μάνα στις αποφάσεις, αλλά υπάρχει, λέμε εμείς στην ψυχανάλυση, μία επικέντρωση στο να βάζει τα όρια ο πατέρας, όσον αφορά το έξω. Δηλαδή: δεν θα αργήσεις πέραν των 11, ας πούμε. Ή, απαγορεύεται να πάρεις μοτοσικλέτα πριν ενηλικιωθείς».

Ακούγονται «κάπως», όλα αυτά; Θα αγριέψουν οι φεμινίστριες; Δεν νομίζω. Η γυναίκα του κ. Παπαδόπουλου, Γαλλίδα, ήταν όπως και αυτός, «παιδιά του Μάη του '68». Δυστυχώς, την έχασε πολύ νωρίς, πριν από 10 χρόνια, από καλπάζουσα ασθένεια. Ηταν φεμινίστρια, και πολύ δραστήρια πολιτικά και επιστημονικά. «Και επειδή ακριβώς διαβάζαμε ψυχανάλυση και προσπαθούσαμε να ανοίξουμε τις γνώσεις και τη σκέψη μας, πολύ εύκολα καταλήξαμε στο ότι, άλλο είναι τα δικαιώματα της γυναίκας, ναι, αλλά γυναίκες που να κατουράνε όρθιες δεν θέλουμε!»

Αλλά, ας επιστρέψουμε σε μερικά από τα πιο ορατά συμπτώματα αυτής της κρίσης. Είναι η ανεργία. Είναι οι μεγάλες ανισότητες. Είναι η φτώχια. Είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός. Τις μέρες αυτές, όλη η χώρα, θαρρείς, τελεί υπό κατάληψη. Υπουργεία, ακόμα και το Εθνικής Αμυνας, σκουπιδότοποι, που τους λέμε και «χώρους υγιεινής ταφής απορριμμάτων», νοσοκομεία, πανεπιστήμια, σχολεία... Εκεί, στα σχολεία, έχει αφιερώσει μεγάλο κομμάτι της δουλειάς του ο κ. Παπαδόπουλος, πιστεύοντας ακράδαντα ότι μεγάλος και σημαντικός είναι ο ρόλος που πρέπει να παίξουν «οι εκπαιδευτικοί που είναι καταρτισμένοι στην κατανόηση των προβλημάτων της βίας, στη διαχείριση του άγχους τους και στην εμψύχωση των παιδιών». Τέτοιοι εκπαιδευτικοί, εάν υπάρχουν, είναι ελάχιστοι. Εδώ, υπάρχει ένα σοβαρό έλλειμμα, που πρέπει να το κοιτάξει άμεσα το υπουργείο Παιδείας. «Ο μεγάλος παιδαγωγός Paulo Freire ονομάζει πολιτική διαύγεια την ανάγκη να κατανοήσουν οι δάσκαλοι ότι ο ρόλος τους ως παιδαγωγών είναι μια πολιτική πράξη που δεν είναι ποτέ ουδέτερη».

*Να αγωνιστούμε για «να επαναφέρουμε τον ανθρωπισμό» είπε πρόσφατα η γνωστή ψυχαναλύτρια Τζούλια Κρίστεβα σε συνέντευξή της στη διάσημη ψυχαναλύτρια Μαρίλια Αϊζενστάιν. Το ζητούμενο, συμπληρώνει ο εκπαιδευτικός ψυχολόγος κ. Μιχάλης Παπαδόπουλος, είναι «μια ηθική και πολιτιστική επανάσταση η οποία να ξεκινά από το σχολείο. Ενα σχολείο που να προάγει το κοινωνικό δέσιμο και να μην αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες και τις αξίες του ανταγωνισμού, του ατομικισμού, του καταναλωτισμού και της θεοποίησης της εικόνας. Μόνο εάν εγκαταλείψουμε "την παιδαγωγική μοιρολατρία", μπορούμε να πιστέψουμε πως ένα άλλο σχολείο είναι εφικτό. Και, με το ίδιο σκεπτικό, ότι μια άλλη Ελλάδα είναι εφικτή, εφόσον όλοι, συνεργατικά, δουλέψουμε, ο καθένας στον τομέα του, για να θεραπεύσουμε την υπάρχουσα Ελλάδα, που κανένας μας δεν θέλει πια».

ΥΓ: Το κομματι δημοσιεύεται στη σελίδα "Ανθρωπων Εργα & Ημέρες" της "Κυριακάτικης" Ελευθεροτυπίας, 16.10.2011.

Παρουσίαση του βιβλίου του κ. Παπαδόπουλου, σε διπλανή στηλη για το ΒΙΒΛΙΟ.

Μιά χαραμάδα ελπίδας

Από την ταινία "Ακου τη καρδιά σου", εκεί όπου οι άνθρωποι ειναι λιγοστοί, όχι σε αριθμό, αλλά σε παρέμβαση. Εάν υπάρχει ελπίδα, νομίζω πως θα τη βρούμε πια εκεί όπου ο κάθε ένας από μας θα καταφέρει να γίνει ελάχιστος, και η επιβολή του επί της φύσης και των συνανθρώπων του ανύπαρκτος. Καλημέρα, και καλό Σαββατοκύριακο.

Το βιντεάκι αυτό, ειναι δώρο από την ακροάτριά μας στο Τρίτο, Αμαλία. Ευχαριστούμε θερμά.

Με γεια το κούρεμα!...

 "Γεννημένος  πρό του 1958, τότε που  ψηφίστηκε ο Νόμος 4000 περί τεντυμποϊσμού, ανήκω σε μια γεννιά που η κόμη, δηλαδή η εμφάνιση των μαλλιών ήταν αντικείμενο σοβαρής συζήτησης των εφήβων με τους γονείς τους και τους εκπαιδευτικούς.

Θυμάμαι ακόμα τον διευθυντή του σχολείου μας, που είχε κανονίσει με τον κουρέα της γειτονιάς, ώστε οι μαθητές που έστελνε για κούρεμα να γυρνάνε χωρίς ύποπτους συμβιβασμούς στο κούρεμά τους."

Απόσπασμα από το εξαιρετικό κείμενο-σχόλιο του Μαικήνα, στα blogs του capital.gr, με τίτλο "Το κούρεμα και η εθνική μας αξιοπρέπεια".

Είναι στη διεύθυνση: http://maecenas.capitalblogs.gr/listArticles.asp

Υπέροχο δείγμα χιούμορ από τους "ψυχρούς" Φινλανδούς

Διαφήμηση του Δικηγορικού Συλλόγου της Φινλανδίας πού δείχνει πόσο, και σ' αυτόν τον χώρο, όπως π.χ. στην Παιδεία, στον αστικό σχεδιασμό, στις υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, κλπ, οί άνθρωποι είναι έτη φωτός πίσω από άλλες χώρες, που μάλιστα υπερηφανεύονται ότι έχουν Ιστορία, έχουν πολιτισμό, και ότι είναι οι ομορφότερες στον κόσμο.

Η ΛΕΖΑΝΤΑ ΠΟΥ ΓΥΡΕΥΑ

Baby Steve : " I love this word. When I grow up I'll open a company and name it Apple no matter what I sell. Even

if it's something totally unrelated like computers." (Stelios from New York)



Το μήλο της ζωής (Χαράλαμπος Ανδρεάδης, Θεσσαλονίκη)

 ΥΓ: Ήδη, αναβάσαμε στην διπλανή στήλη την επόμενη, ορφανή μας φωτογραφία...

Ενημέρωση μιας άλλης ... διάστασης!

Το χάζεμα της τηλεόρασης χθες, ημέρα απεργίας γενικώς, με έφερε μεσημεριάτικα στο "Στάρ", και μάλιστα στην εκπομπή "Μίλα". Μέ κέντρισε η παρουσία του Σταρόβα, και μάλιστα εν ώρα μαγειρικής. Κοτόπουλο με λαχανικά, και ρύζι, περικυκλωμένο από σουρλουλούδες γνωστές.

Κάποια στιγμή, την προσοχή μου απέσπασε ένα crawl που σερνόταν στην πάνω ούγια της οθόνης. Έγραφε:  "Η κηδεία του Νίκου Γιγουρτάκη σε απευθυειας μετάδωση, τώρα, από το www.star.gr".

Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα. Και όμως, είναι.

Η ενημέρωση έχει πλέον εκτοξευθεί σε άλλα επίπεδα. Όπου σε μία εκπομπή μεσημβρινού κουτσομπολιού, μεταξύ "ας βάλουμε λίγο λάδι ακόμα στα μανιτάρια", και "πές μας Νίκο, με ποιά αό μας θα πήγαινες για πατσά στις 5 τα ξημερώματα όταν θα σχόλαγες από την Ακτή Πειραιώς;", ή προτροπή "ας πεταχτούμε τώρα να δούμε λίγο από την ζωντανή μετάδοση του Νίκου Γιγουρτάκη από το νεκροταφείο Παλαιού Φαλήρου".

Πετάχτηκα, λοιπόν! Και "στάθηκα", ιντερνετικά,  έξω από την εκκλησία, που ηταν γεμάτη από κόσμομέσα ηταν η ρεπορτερ του star.gr που μετέδιδε απευθειας όσα έβλεπε και όσα αισθανόταν.

"Ενα παλλικάρι 30 χρονών, που πρόσεχε το σώμα του, την υγεία του, που έκανε υγιεινή διατροφή, αλλά έκανε υγιεινή ζωή, αλλά έφυγε αναπάντεχα. Η αιτία θανάτου δεν έχει διευκρινισει ακόμη.Οι καρδιές όλων ραγίζουν. Ολοι ειναι εδώ (τους αναφέρει), μερικοί φοράνε άσπρα, μερικοί μαύρα, για να του ευχηθούν καλό ταξίδι. Το μόνο που ακούγεται αυτή τη στιγμή στην εκκλησία είναι τα δάκρυα (!!!) των φίλν και το σπαρακτικό κλάμα της μάνας που αποχαιρετά το παιδί της".

Σκέφτηκα αυτούς που έχουν το κανάλι. Οχι αυτούς που το τρέχουν - έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους αυτοί. Είναι δυνατόν να έχουν ρίξει τα χρήματά τους σε τέτοιες εκπομπές και μεταδόσεις; Θα τους άρεσε εάν το κανάλι τους, τό ίντερνέτ τους, κάλυπτε έτσι τον θάνατο ενός δικού τους ανθρώπου; Αυτήν την ποιότητα ζητούν και στις άλλες τους δουλειές; Οχι, ασφαλώς. Γιατί τότε την ανέχονται σε τούτη τη δουλειά; Τόσο πολύ υποτιμούν τη ενημέρωση του κόσμου; Ακόμα και την ψυχαγωγία του, που επίσης είναι χαμηλοτάτου επιπέδου; Θα προσλάμβαναν ποτέ τέτοιους ανθρώπους σε σημαντικά πόστα στις άλλες τους δουλειές; Γιατί πέφτουν και αυτοί στην παγίδα να θεωρούν ότι η μόνη καλή τηλεόραση είναι αυτή; Και τέλος, εάν θέλουν πράγματι να προσφέρουν κάτι στην κοινωνία, γιατί δεν το κάνουν και σε αυτόν τον τομέα - τον τομέα των μίντια, που ειναι τόσο σημαντικός, τόσο ευαίσθητος, τόσο ταλαιπωρημένος σ' αυτόν τον τόπο, παρά μόνο τόν αφήνουν στα χέρια φτηνών και ανίκανων ανθρωπων;

Η μήπως αυτό ακριβώς θέλουν; Να μήν υπάρχει σωστή ενημέρωση; Να μήν υπάρχει ωραία και αξιοπρεπής ψυχαγωγία; Να αποβλακωθούν εντελώς οι άνθρωποι;

Προφανώς, στο βραδυνό δελτίο στη τηεόραση του Σταρ, ο Λιάτσος θα έχει "περισσότερες λεπτομέρειες"!

ΥΓ: O Νίκος Γιγουρτάκης, ήταν επιχειρηματίας, ενεργοποιούμενος στον χώρο της νυχτερινής διασκέδασης. Ηταν ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου "Ρομέο". Πέθανε τα ξημρώματα της Τρίτης στο Ασκληπιείο Βουλας, από ανακοπή καρδιάς.

Ο θάνατος του συνδικαλιστάκου!...

Ο μπουρλοτιέρης Πρόεδρος του συνδικάτου των ταξιτζήδων, κ. Λυμπερόπουλος, κτύπησε πάλι σήμερα, δηλώνοντας ότι "δεν θα πεθάνουμε μόνοι μας, αλλά θα πάρουμε κι άλλους μαζί μας".

Το "θέμα" δεν ειναι ασφαλώς το συγκεκριμένο πρόσωπο (αυτό, είναι μάλλον "θέαμα", και δεν μας αφορά), αλλά το τί εκπροσωπεί, το ποιούς εκπροσωπεί, και από ποιούς αντλεί δύναμη για να μιλάει και να συμπεριφέρεται έτσι. Και αυτά, όμως, τα ξέρουμε: Εκπροσωπεί μία τάξη ανθρώπων που, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, δεν είναι ικανό, και ούτε έχει την στοιχειώδη Παιδεία για να ασκεί το συγκεκριμένο επάγγελμα. Εκπροσωπεί, ως επί το πλείστον, ανθρώπους που συνήθισαν μέχρι τώρα να ασκούν "τρομοκρατία" στον πελάτη, να τον κλέβουν, και να δημιουργούν μεταξύ τους "καρτέλ" πολύ χειρότερα από αυτά που θεωρούν ότι θα προκύψουν από την απελευθέρωση, επιτέλους, του επαγγέλματος. Στη Κηφισιά, φερ ειπείν, ή και στο Μενίδι, υπάρχουν μερικά από τα πιο "θανατηφόρα" τέτοια καρτέλ. Μονοπωλούν την τοπική αγορά (ουαί κι αλλίμονο σε όποιον άλλον ταξιτζή, εκτός του κυκλώματός τους, τολμήσει να σκεφτεί καν να κάνει τοπική κούρσα), επιλέγουν τις κουρσες τους, χρεώνουν ό,τι θέλουν.

Ο κ. Λυμπερόπουλος εκπροσωπεί τη γενια των συνδικαλιστών που φρόντιζαν περισσότερο την διατήρηση της σχέσης, και της εξάρτησής τους από τα κόμματα, και λιγότερο την φροντίδα των συναδέλφων τους, την αντιμετώπιση των πραγματικών τους προβλημάτων. Ο κ. Λυμπερόπουλος ειναι κομμάτι του συστήματος που από καιρό έχει σαπίσει, αλλά που ο καθαρισμός του αποδεικνύεται επίπονος και εξαιρετικά χρονοβόρος. Θυμίζει εκείνες τις ριάλιτι εκπομπές που βλέπουμε στην τηλεόραση, όπου κάποια συνεργεία πάνε σε σπίτια που ειναι πνιγμένα στη βρωμιά για να τα καθαρίσουν, και συνεχώς εκπλήττονται από τα στρώματα των ακαθαρσιών που ανακαλύπτουν, και την μπόχα που αυτες αναδύουν.

Ο κ. Λυμπερόπουλος εκπροσωπεί και τους πολιτικούς του πάτρωνες, βεβαίως, που ειναι εκείνοι οι οποίοι τον υποστηρίζουν και τους συμπαραστέκονται, όχι επειδή τον αγαπούν, ή τον θεωρούν σοβαρό, ή πιστεύουν ότι έχει δίκιο. Τιποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει - μάλλον το αντίθετο. Τον αγαπούν, όμως, και στάζουν μέλι για αυτόν μόνο επείδη θέλουν να έχουν τις ψήφους εκείνων που εκπροσωπεί, οι οποίοι επείσης τον αγαπούν και τον λατρευουν επειδή έχει άκρες με τα πολιτικά κοτέτσια από τα οποία αναμένεται να γεννηθούν χρυσά αυγά.

Εκπροσωπεί, ακόμα, ο μπουρλοτιέρης πρόεδρος του ΣΑΤΑ,  τις ορδές των ασχέτων που εισέβαλαν τα τελευταία χρόνια στο επάγγελμα, και που οι λίγοι σωστοί επαγγελματίες ταξιτζήδες έβριζαν και βρίζουν συνεχώς. Ολες οι φυλές του Ισραήλ πήραν ένα τιμόνι στα χέρια τους, και ανέλαβαν να κάνουν κούρσες χωρίς να ξέρουν πως να πάνε στον προορισμό, πως να συμπεριφερθούν στον πελάτη, πως να αντιμετωπίσουν ένα έκτακτο περιστατικό, πως να χειριστούν τον ξένο που επισκέπτεται τη χώρα μας.

Εκπροσωπεί ένα επάγγελμα που έχει βγάλει μόνο του τα μάτια του. Που έχει απαξιωθεί, και δεν χαίρει τον σεβασμό κανενός πελάτη-επιβάτη. Ο κάθε ένας από εμάς, έχουμε ήδη, από μόνοι μας απελευθερωσει το επάγγελμα, επιλέγοντας εκείνους τους λίγους ταξιτζήδες που το τιμούν, και έχοντας ξεγραψει όλους τους άλλους.

Ο κ. Λυμπερόπουλος, λοιπόν, έχει ήδη πεθάνει και δεν το έχει καταλάβει.

Τα καλά των καταλήψεων...

'Αρθρο του Πασχου Μανδραβελη
στην "Καθημερινή" (13.10.2011)


Αν το καλοσκεφτούμε, είναι λογικό. Με τόσο κράτος που διατηρεί ανέπαφο η κυβέρνηση, ποια κατάληψη να πρωτοδιευθετήσει; Δηλαδή, αν περπατούσε κάποιος ξένος στην Αθήνα, τις προ των καταλήψεων εποχές, κι έβλεπε τις ελληνικές σημαίες που οι δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί υποχρεούνται να κρατούν αναρτημένες, θα πίστευε ότι σ’ αυτή η χώρα κάθε μέρα είναι εθνική εορτή. Το γαλανόλευκο του Δημοσίου κυριαρχεί. Επομένως είναι έξυπνη η κίνηση της ΑΔΕΔΥ να μην καταλάβει ταυτοχρόνως όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Οι σημαίες των καταλήψεων θα ανέμιζαν παντού και θα αποκάλυπταν τη σοβιετική υφή του Δημοσίου.
Στο χθεσινό δελτίο κινητοποιήσεων διαβάζουμε ότι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν αποκλείσει το κτίριο του υπ. Εσωτερικών στη Σταδίου, το παράρτημα του υπ. Εσωτερικών στην Ευαγγελιστρίας, το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης (δηλαδή το άλλο υπ. Εσωτερικών) στη Βασιλίσσης Σοφίας, τη Γενική Γραμματεία Ισότητας (που ανήκει στο υπ. Εσωτερικών). Αυτό σε άλλες χώρες θα εθεωρείτο επανάσταση. Για το ελληνικό κράτος είναι σταγόνα στον ωκεανό. Υπάρχει πολύ κράτος ακόμη που δεν έχει καταληφθεί, τουλάχιστον τόσο όσο χρειάζεται για να διευθετείται η σημαντικότερη λειτουργία του: η πληρωμή των υπαλλήλων του. Ηδη κάποιοι συνδικαλιστές -φιλαράκια των υπουργών- συζητούν πώς δεν θα χάσουν οι εργαζόμενοι το ιερό μεροκάματο των καταλήψεων· όχι μόνο οι 30-40 νοματαίοι που κρατούν το υπουργείο κλειστό, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι που λόγω της κατάληψης δεν έκαναν τον κόπο να πάνε στο γραφείο. Σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι μόνο οι «επαναστάτες» κρατικοδίαιτοι. Πληρώνονται ακόμη κι εκείνοι που βολεύονται με τις καταλήψεις.
Θα έχει ενδιαφέρον λοιπόν να δούμε στο τέλος του μήνα πόσο κόστισαν οι καταλήψεις στους απεργούς και πόσο στους φορολογούμενους. Δεν φανταζόμαστε ότι οι υπουργοί να θεωρήσουν τις μισθολογικές δαπάνες του υπουργείου κρατικό μυστικό. Κάποιος θα τους ρωτήσει αν έπειτα από τέτοια «επαναστατική περίοδο», που ουσιαστικά το κράτος δεν λειτουργεί, οι υπουργοί κατόρθωσαν τουλάχιστον να μειώσουν τις δαπάνες. Δεν φανταζόμαστε βέβαια να σκέφτονται κάποιοι υπουργοί να δώσουν και υπερωρίες· η επανάσταση τηρεί αυστηρά το δημοσιοϋπαλληλικό ωράριο και οι καταλήψεις λήγουν τυπικά στις 3 μ.μ. αλλά όλοι (προφανώς συνηθισμένοι) φεύγουν από τις 2.30 μ.μ. με 2.45 μ.μ.
Αν όμως οι υπουργοί δεν παραβούν τον νόμο και δεν πληρώσουν τις μέρες καταλήψεων, η πρόταση όλων των λογικών ανθρώπων θα είναι η διεύρυνση της «επανάστασης». Μία ημέρα κατάληψης την εβδομάδα μπορεί να μας φέρει πιο κοντά στους στόχους περιορισμού του ελλείμματος. Με δύο ημέρες κατάληψης ανά εβδομάδα θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα από φέτος. Οσο για εμάς τους πολίτες, δεν πρέπει να ανησυχούν. Την ίδια εξυπηρέτηση έχουμε από το Δημόσιο είτε λειτουργεί είτε είναι υπό κατάληψη. Πάμε στοίχημα ότι ένα επαρκές «γρηγορόσημο» ξεπερνά ακόμη και τον σκόπελο των καταλήψεων;
Αυτό πιθανώς να είναι και η προσαρμοσμένη στην ελληνική πραγματικότητα λύση που δεν μπορεί να σκεφτεί ο κ. Τόμσεν. Αν χρησιμοποιούσαμε τακτικές τζούντο και εκμεταλλευόμασταν έξυπνα όλη αυτή την αστείρευτη «επαναστατική ορμή», θα βγαίναμε μια ώρα αρχύτερα από την κρίση.

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ: ΜΟΣΧΑΡΑΚΙ ΚΟΚΚΙΝΙΣΤΟ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟ

Οταν τυχαίνει να μαγειρέψουμε σπίτι μας (όχι και πολύ συχνά !) κόκκινο κρέας  φτιάχνουμε ένα κλασικό εκ Ζακύνθου φαγητό, το "ζακυνθινό μοσχαράκι κοκκινιστό". Πέρα από την ιδιαίτερη γεύση που παίρνει η σάλτσα με το ξύδι σιγοβράζοντας παρέα με την ρίγανη, το φαγητό αυτό αποκτά μιά προσωπικότητα ξεχωριστή προσθέτοντας στο τέλος μικρά κομμάτια ζακυνθινού κίτρινου σκληρού τυριού η παρμεζάνας που θα μαλακώσει με τις τελευταίες βράσεις.

 1 κιλό μοσχάρι κατάλληλο για κοκκινιστό (ποντίκι,σπάλα)
¾  φλιτζάνι ελαιόλαδο
4 κ.σούπας καλό ξύδι από κρασί
2 κ.σ. κοφτές  ρίγανη ξερή
500 γραμμ ελαφρά συμπυκνωμένος χυμός ντομάτας
1 σκελίδα σκόρδου ολόκληρη
½ κ. γλ. κοφτό κανέλα (όχι παραπάνω)
αλάτι -φρέσκο πιπέρι
100 γρ. κίτρινο σκληρό τυρί (πεκορίνο,παρμεζάνα)

Κόβετε το μοσχαράκι σε κομμάτια των 5 εκ περίπου. Ζεσταίνετε το ελαιόλαδο σε μεγάλη κατσαρόλα και τσιγαρίζετε πολύ καλά το κρέας (σε δύο δόσεις), περίπου 10-15 λεπτά κάθε φορά,σε δυνατή φωτιά.
Προσθέτετε το ξύδι στην κατσαρόλα και μετά από 1-2 λεπτά προσθέτετε τον χυμό ντομάτας και μισό ποτήρι νερό, την ρίγανη, την κανέλα και τη σκελίδα σκόρδου ολόκληρη.
Σκεπάζετε την κατσαρόλα και βράζετε σε πολύ σιγανή φωτιά (μόλις που να κοχλάζει η σάλτσα) επί 2 ½   ώρες τουλάχιστον. Προσθέτετε λίγο νερό αν χρειαστεί, ώστε η σάλτσα να είναι πηχτουλή στο τέλος. Κόβετε το κίτρινο σκληρό τυρί σε κομμάτια των 2-3 εκ και τα προσθέτετε στην κατσαρόλα αφήνοντας τα να σιγοβράσουν για 1 λεπτό περίπου μέχρι να αρχίσουν να μαλακώνουν χωρίς όμως να διαλυθούν, κρατώντας το σχήμα τους.
Σερβίρεται ιδανικά με πατάτες τηγανητές αλλά και μαζί με μακαρόνια (συνήθως)  η με άσπρο ρύζι.

«Η κρίση μάς έμαθε να πίνουμε σωστά κρασί»

Η ΙΔΕΑ για αυτήν την συνάντηση γεννήθηκε ένα βράδυ σε μια ταβέρνα στην Ανω Σύρα, με μια κομπανία να τιμά τον Βαμβακάρη, και καμιά 20ριά άτομα (τόσα χωράει το μαγαζί) να τραγουδούν και να πίνουν. Διάχυτη η μελαγχολία. Την έχει, έτσι κι αλλιώς, το τραγούδι του Μάρκου. Την έχει και η ζωή μας, όμως, τώρα στην εποχή της κρίσης. Στην εποχή του λίγου. Το μόνο «πολύ» που υπήρχε το βράδυ εκείνο στην ταβέρνα, ήταν το κρασί. Χύμα, χωρίς σομελιέ, και μάλιστα από βρύσες σε κάθε τραπέζι, για να βάζει ο κόσμος από μόνος του. Την άλλη μέρα, πήρα αμέσως τηλέφωνο την οινολόγο κ. Ολγα Πάλλη...

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά η καταγωγή της είναι από τη Βοιωτία, μια περιοχή όπου η οικονομία της στηρίζεται στη γεωργία και στα γεωργικά παράγωγα, οπότε και στο κρασί. «Κρασοπατέρας» δεν υπήρχε στην οικογένειά της. Υπήρχε, όμως, «κρασοπαππούς», λέει.

«Στην οικογένειά μου το κρασί είχε πάντα τη θέση του στο τραπέζι. Ο παππούς μου έφτιαχνε κάθε χρόνο το δικό του κρασί από τα αμπέλια που καλλιεργούσε, και από μικρή συμμετείχα στη διαδικασία του τρύγου και της μαγείας της ζύμωσης, δηλαδή της μετατροπής του μούστου σε κρασί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να στέκομαι απέναντι από τις μικρές δεξαμενές που ζύμωνε το κρασί και να αναρωτιέμαι πώς γίνεται να "βράζει", ενώ ακουμπάει στο έδαφος, χωρίς φωτιά! Αυτό το μυστήριο με κυνηγούσε στα παιδικά μου χρόνια, αλλά κατάφερα να το ανακαλύψω».

Είναι υπεύθυνη μάρκετινγκ στην εμπορική εταιρεία ΓΕΝΚΑ, που έχει και τις κάβες Cellier. Πότε, όμως, και πώς αποφάσισε να εντρυφήσει επαγγελματικά στο κρασί; «Από την πρώτη στιγμή που πέρασα στα ΤΕΙ Οινολογίας ήξερα πως αυτός είναι ο δρόμος μου. Κάθε στάδιο σχετικό με το κρασί με γοητεύει. Το αμπέλια και η επαφή με τη φύση, η αγωνία για τη σοδειά, ο τρύγος, η ζύμωση και οι ανθρώπινες επεμβάσεις σε αυτό το στάδιο και φυσικά η απόλαυση του κρασιού».

Και τι είναι το κρασί για σας; τη ρωτώ. «Κάτι απρόβλεπτο» απαντά. «Ενας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται, όπως κι εμείς οι άνθρωποι. Αισθάνομαι πολύ κερδισμένη για όλα όσα έχω μάθει και μεγάλη ανυπομονησία για όλα αυτά που έχω να ανακαλύψω και ιδιαίτερα ευνοημένη που μπορώ να δοκιμάζω σχεδόν σε καθημερινή βάση εξαιρετικά κρασιά. Αν κάτι αφαίρεσε είναι ίσως οι στιγμές που χάνεται η μαγεία και πρέπει να αντιμετωπίσω ένα κρασί σαν αριθμό, σαν νούμερο».

Ποιο είναι το καλύτερο κρασί που ήπιατε ποτέ; «Μια vintage champagne Bollinger, είχε μια μοναδική αρωματική ένταση και νεύρο (οξύτητα στη γλώσσα μας) που πραγματικά πίστευα πως θα έχω τη γεύση της για πάντα στο στόμα μου!»

Αισθάνομαι ότι έχω μπροστά μου έναν άνθρωπο που δεν προσπαθεί να δείξει ότι είναι κάτι υπέρτερο από αυτό που είναι - ιδιότητα, που ευδοκιμεί αρκετά και στον τομέα της οινολογίας. Αυτό που κάνει, δείχνει να το απολαμβάνει, όχι να το μεγαλοποιεί.
Είναι μεσημέρι, στο κέντρο της μελαγχολικής Αθήνας, και πίνουμε ένα ωραίο λευκό, 90% ελληνικό, με ποικιλία Ροδίτη, και 10% «εξωτερικό δανεισμό», με ποικιλία Viognier. Η κουβέντα, από δω και κάτω, ρέει σαν κρασί...

Ποια ελληνική ποικιλία κρασιού σάς αρέσει ιδιαιτέρως; Τι προσέχετε εσείς σε ένα κρασί; «Αγαπημένες μου λευκές ποικιλίες είναι η Μαλαγουζιά και το Ασύρτικο ιδιαίτερα από τη Σαντορίνη, και από ερυθρές το Syrah».

Εχετε γίνει ποτέ «σκνίπα»; «Πολλές φορές, όπως κάθε οινολόγος που σέβεται στον εαυτό του».

Γιατί όταν μεθάει ένας άνδρας είναι «μάγκας», και όταν μεθάει μια γυναίκα είναι «ξεφτιλισμένη»; «Δεν πιστεύω πως ισχύει αυτή η προκατάληψη στις μέρες μας ειδικά στις αστικές περιοχές. Για να αποφεύγονται τέτοια σχόλια καλό είναι να πίνουμε πάντα με μέτρο».

Πώς αντιμετωπίζει ο κόσμος μία γυναίκα οινολόγο, σε έναν κόσμο που, εκ παραδόσεως, κυριαρχείται από τους άνδρες; «Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιοι είναι δύσπιστοι απέναντι σε μια γυναίκα, αλλά όταν αισθάνεσαι σίγουρη για τον εαυτό σου αυτό περνάει και στους γύρω και τελικά σε εμπιστεύονται».

Οταν βγαίνετε με έναν άνδρα για φαγητό, πάντα εσείς διαλέγετε το κρασί; «Σε αυτές τις περιπτώσεις, μου αρέσει να ρισκάρω (χα, χα χα). Αφήνω το συνοδό μου να επιλέξει».

Είμαι ερωτευμένος. Θα βγω πρώτο ραντεβού με μια κοπέλα, που δεν ξέρω αν της αρέσει ή όχι το κρασί. Εμένα μου αρέσει, αλλά δεν είμαι και πολύ γνώστης. Τι κάνω; Ποιο κρασί παραγγέλνω; Πώς το δοκιμάζω; Τι λέω στον σερβιτόρο που στέκεται μπάστακας από πάνω και περιμένει να του πω αν πρέπει να συνεχίσει ή όχι; Τι κάνω εάν δεν μου αρέσει το κρασί που επέλεξα; «Σε αυτή την περίπτωση θα πρότεινα στη συνοδό μου να επιλέξει τι θα συνοδεύσει το γεύμα, έτσι δεν θα φέρω καμία ευθύνη για το αποτέλεσμα».

Ο συνδυασμός κρασιού και φαγητού. Υπάρχουν «απαγορεύεται» εδώ; Και ποια είναι; «Η γεύση είναι προσωπική υπόθεση, γι' αυτό και δεν υπάρχουν απαγορεύσεις στους συνδυασμούς αλλά μόνο συμβουλές και προτάσεις. Προσωπικά το μόνο που "απαγορεύω" είναι να πίνει κάποιος το κρασί σε λάθος θερμοκρασία. Οπως μας ενοχλεί ένα ζεστό ποτήρι νερό όταν διψάμε ή μια ζεστή μπίρα, έτσι και το κάθε κρασί αναδεικνύεται ή υποβαθμίζεται αντίστοιχα στη σωστή ή στη λάθος θερμοκρασία σερβιρίσματος».

Οι μυρωδιές που «συλλαμβάνετε», έχουν να κάνουν και με τη διάθεση και το συναίσθημά σας, ή είναι μόνο «μηχανικές»; «Σε αυστηρά επαγγελματικό επίπεδο η περιγραφή ενός κρασιού είναι όπως λέτε μηχανική, αναλυτική. Οταν θέλω να δώσω "χρώμα" σε μια περιγραφή, τότε κυριαρχεί το συναίσθημα».

Υπάρχει κρασί που, εκτός από φρουτώδες ας πούμε, μπορεί να σας θυμίσει και μία αλησμόνητη στιγμή της ζωής σας; «Οταν μοιράζεσαι στιγμές της ζωής σου με ανθρώπους που αγαπάς και τις συνοδεύεις με κάποιο κρασί, ο συσχετισμός είναι αναπόφευκτος».

Ποιο είναι το μάξιμουμ ποσό που θα μπορούσατε, ή θα θέλατε να δώσετε, για ένα καλό κρασί; «Για το καθημερινό τραπέζι 12 με 25 ευρώ είναι ένα περιθώριο τιμής που μπορώ να βρω πολύ καλά έως εξαιρετικά κρασιά. Για ιδιαίτερες περιστάσεις, εξαρτάται από την περίσταση».

Περάσαμε κάποια χρόνια με αρκετές υπερβολές, ακόμα και στο κρασί. Με σομελιέ, ικανούς και μη, σε όλα σχεδόν τα εστιατόρια, με κρασιά που γίνονταν ξαφνικά της μόδας και το ίδιο ξαφνικά έφευγαν από αυτήν, κ.λπ. Τουλάχιστον, έμεινε κάτι καλό από αυτό; «Ο,τι αξίζει μένει και διατηρείται. Αυτά που χάθηκαν ήταν οι τυχαίες και ευκαιριακές περιπτώσεις».

Το χύμα κρασί, το κατρούτσο, και το χαμηλό ποτηράκι, μήπως τα σπρώξαμε σε αργό θάνατο με τις υπερβολές του «κυριλέ» κρασιού; «Οταν οι Ελληνες είχαμε χρήματα, ξοδεύαμε περισσότερα και για το κρασί μας, είναι φυσικό να ψάχνεις παντού για την όλο και καλύτερη ποιότητα. Τον τελευταίο καιρό βλέπω μια επιστροφή στο χύμα κρασί ή σε αυτό που χαρακτηρίζεται ως house wine».

Πού στέκεται το κρασί τώρα, στην κρίση; Το 'χει ρίξει στο ποτό ο κόσμος, ή το 'χει κόψει και αυτό; «Στην κρίση ο κόσμος απολαμβάνει το κρασί κυρίως στο σπίτι του και ψάχνει περισσότερο από ποτέ για κρασιά με άριστη σχέση ποιότητας - τιμής».

Εάν, όπως παλιά στην οικονομική κρίση στην Αμερική, μας επέβαλλαν ποτοαπαγόρευση, τι θα κάνατε; «Δεν ξέρω. Ελπίζω να μη συμβεί κάτι τέτοιο».

Ποια είναι η ωραιότερη ιστορία με κρασί που έχετε ακούσει ποτέ; «Θα σας τη μεταφέρω με ένα απόφθευγμα που διάβασα πρόσφατα: Είμαστε όλοι θνητοί πριν από το πρώτο φιλί και το δεύτερο ποτήρι κρασί».

Σας έπρηξα; «Οχι».


* Το ελληνικό κρασί έχει κάνει σημαντικά άλματα τα τελευταία χρόνια. Ξεφύγαμε από εκείνα που σε βαράγανε στο κεφάλι, ανακαλύψαμε, καλλιεργήσαμε και αξιοποιήσαμε καινούριες ποικιλίες και, όπως λένε οι οινολόγοι, «αρχίσαμε να μαθαίνουμε πώς να πίνουμε το κρασί». Από την άλλη, όμως, ξεφύγαμε και σε πολλά. Στην τιμή, ας πούμε. Στο εστιατόριο, έφτασε να κοστίζει παραπάνω από το φαγητό. Στην κάβα και στα σουπερμάρκετ, ακριβότερα ακόμα και από κατά πολύ ανώτερα γαλλικά, καλιφορνέζικα, χιλιανά, κ.ά. Γευτήκαμε και εδώ, λοιπόν, την ίδια φούσκα που γευτήκαμε τόσα χρόνια και σε μύρια όσα πράγματα στη ζωή μας. Και ίσως η κρίση μάς βοηθήσει, τουλάχιστον σε τέτοιες υπερβολές, να ξεφουσκώσουμε...


Το κομματι δημοσιεύτηκε στην "Κυριακάτικη" Ελευθεροτυπία, 09.10.2011

Ο καλός μας κύριος Νίκος

Σαν σήμερα, 8 Οκτωβρίου του 1996, έφευγε από τη ζωή ένα πολύ αγαπημένος άνθρωπος, ο ζωγράφος και κριτικός τέχνης Νίκος Αλεξίου. Λίγα χρόνια μετά, μή αντέχοντας τη ζωή χωρις τον Νίκο, έφυγε και η λατρεμένη του Λιολιό, όπως έλεγε την Ελένη, την εδελφή του Αντώνη, που παντρεύτηκε τη μαμά που, ..., Χριστέ μου!..., ούτε ένας τους μαζί μας πιά.

Ο κύριος Νίκος, με τα μακριά άσπρα του μαλλιά, πάντα με παπαγιόν και τιράντες, ήταν από τους λόγους ανθρωπους που γνώρισα που ήξεραν να διηγούνται ιστορίες. Ακόμα κι όταν αναφερόταν σε τρέχοντα γεγονότα, έβρισκε τροπο να τα διηγείται ωσαν να τα ζωγράφιζε. Η ματιά του ήταν πάντα αριστερή. Αλλά ποτέ δογματική. Ποτέ προς μία κατεύθυνση μόνο. Ανήκε στο ΚΚΕ, "που είναι η μεγάλη οικογένειά μου", όπως έλεγε. Ομως, το σύνθημα που επικρατούσε τότε, ότι "ένα είναι το Κόμμα", δεν τον έβρισκε ποτέ σύμφωνο. Το θεωρούσε "αλαζονικό και επιθετικό", και όποτε βρισκόταν με τον "σύντροφο Χαρίλαο", του το έλεγε.

Ζωή του, ηταν η τέχνη. Και ιδίως εκείνη, για να μή πω μόνο εκείνη (που δεν θα του αρεσε γιατί και αυτό δογματικό είναι), που είχε ρίζες στην λαική παράδοση, και στη φύση. Ζωγράφιζε με τα ακροδάχτυλά του ο κ. Νίκος. "Οταν φτιάχω ένα βουνό", μου έλεγε, "θέλω να νοιώθω ότι το ακουμπάω". Και, όταν "ζωγραφίζω τον ουρανό, θέλω να τον αγγίζω".

"Είναι επικίνδυνο αυτό", του έλεγα. "Θα αγγίξετε τον Θεό!".
Με κοίταγε με ένα υπέροχο αυστηρό χαμόγελο (δεν θα το ξεχάσω ποτέ), και μου έλεγε:
"Ξέρω που το πάς. Αλλά πολλές φορές είναι ωραίο να αγγίζεις ακόμα και κάτι που δεν υπάρχει."
"Κι΄άν υπάρχει;", επέμενα εγώ, με τη νεανική μου αφέλεια και θρασύτητα.
"Θα μετανοήσω στη κόλαση, και θα ζητήσω από εκεί τη συγχώρεσή Του!".

Ο κύριος Νίκος λάτρευε επίσης τη καθημερινή του βόλτα, με τα πόδια από το διαμέρισμά του στην οδό Μουστοξύδη, προς το κέντρο της Αθηνας, για να πιεί καφέ με τα φιλαράκι του, "τα συντρόφια", όπως τα έλεγε, στο περίφημο "Πατάρι του Λουμίδη", "το σημαντικότερο και ιστορικότερο καφενείο της Αθηνας" (βλέπε ωραίο δημοσίευμα στο "Βήμα", http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=183175), με το μεγάλο παράθυρο που έβλεπε στη Σταδίου, και όπου σύχναζαν ακόμα ο Ελύτης, ο Γκάτσος, ο Χατζιδάκης, ο Τσαρούχης, ο Μόραλης, ο Σαχτούρης, ο Κατσαρός, ο Εμπειρίκος, ο Θεοδωράκης, η Ελλη Αλεξίου, και τόσοι, τόσοι άλλοι.

Τα καλοκαίρια, δραπεύτευε πάντα στην αγαπημένη του Σκύρο.

Η κηδεία του έγινε την επόμενη μέρα του θανάτου του, 9 Οκτωβρίου. Την άλλη μέρα, 10 του μηνός, η εφημερίδα "Ριζοσπάστης", υπό τον τίτλο "Η λαική τέχνη έχασε τον λάτρη της", έγραψε τη σύντομη αυτή νεκρολογία:

"Οι εικαστικές τέχνες, η Εθνική Αντίσταση, το ΚΚΕ και ο "Ριζοσπάστης" έχασαν προχτές αργά το βράδυ έναν εκλεκτό τους άνθρωπο. Τον κομμουνιστή δικηγόρο, λάτρη της λαϊκής τέχνης, διακεκριμένο τεχνοκριτικό και μόνιμο συνεργάτη του "Ρ" (από τη νόμιμη επανέκδοσή του μέχρι τώρα) Νίκο Αλεξίου.Ο Νίκος Αλεξίου υπέκυψε προχτές αργά το βράδυ, στην κλινική όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο καιρό, μετά από ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη το καλοκαίρι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Σκύρο.Τον Ν. Αλεξίου συνόδευσαν χτες στην τελευταία "κατοικία" του στο Νεκροταφείο Καισαριανής, συναγωνιστές, σύντροφοι, συνάδελφοι, φίλοι του και γνωστοί εικαστικοί καλλιτέχνες και τον αποχαιρέτησαν μιλώντας για την πολλαπλή προσφορά του στον αγώνα, στα Γράμματα και στις Τέχνες. Τον αποχαιρέτησαν ο δικηγόρος Γιώργος Δέπος,από μέρους της Διεύθυνσης και της Συντακτικής Επιτροπής του "Ρ" η Αριστούλα Ελληνούδη και από μέρους των εικαστικών καλλιτεχνών η Ντιάνα Αντωνακάτου.
Ο Νίκος Αλεξίου γεννήθηκε το 1906. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ζωγραφική - που ήταν η ιδιαίτερη αγάπη του - στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και Ιστορία της Τέχνης στην Ολλανδία. Από τα φοιτητικά του χρόνια συνδέθηκε με το προοδευτικό, λαϊκό κίνημα και μυήθηκε στο μαρξισμό με "δάσκαλο" τον Γ. Ιορδανίδη. Ασκησε τη δικηγορία, ειδικεύτηκε στα ποινικά και υπερασπίστηκε στα δικαστήρια πολλούς αγωνιστές. Ηταν μέλος της ΚΕ του ΕΑΜ και υπεύθυνος του ΕΑΜ Αττικής με το ψευδώνυμο Καράς."Γεύτηκε" πολλές διώξεις, φυλακές και εξορίες από το 1930 μέχρι το 1950, με τελευταίο τόπο κράτησής του το κολαστήριο της Μακρονήσου.
Βιοποριζόμενος ως δικηγόρος, από το 1952 ασχολήθηκε με την τεχνοκριτική, γράφοντας στο "Βήμα", με το οποίο σταμάτησε τη συνεργασία του το 1967 και σε περιοδικά. Με το "Ρ" συνεργάστηκε από τη νόμιμη επανέκδοσή του και μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού που έφυγε για το νησί του. Στην κλινική, μάλιστα, ζήτησε να του διαβάσει την τελευταία κριτική του στο "Ρ", ο φίλος του Κώστας Τσιγγαρίδας.Η τεχνοκριτική του ήταν συνειδητά και αμετακίνητα η "καθαρή", η "άλλη", η αριστερή ιδεολογικοαισθητικά άποψη για τις εικαστικές τέχνες και γι' αυτό μη αρεστή στα κυκλώματα του εμπορίου της τέχνης. Λάτρευε τη λαϊκή τέχνη, επειδή τη θεωρούσε ως τη γνησιότερη μορφοποίηση της συλλογικής ψυχής του λαού μας.
Στο ενεργητικό του - εκτός από την πληθώρα των κριτικών του για εικαστικές εκθέσεις, άρθρων για θέματα, μορφές, ιδέες και πρόσωπα της προοδευτικής σύγχρονης ελληνικής τέχνης - είχε και τα παρακάτω βιβλία: Το δίτομο "Μοντέρνα Τέχνη", "Αισθητικά Σημειώματα" και "Αναφορά στην Τέχνη". Συνέταξε το θεωρητικό προγραμματισμό για την ίδρυση Οργανισμού Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης και είχε τιμηθεί για τον τεχνοκριτικό του λόγο με Βραβείο του ΥΠΠΟ, επί υπουργίας της Μελίνας Μερκούρη και με το χρυσό μετάλλιο "Δημητρώφ".
Να σημειώσουμε ότι ο Πάνος Ζιβιτσάνος,αντί για στεφάνι, πρόσφερε στο "Ρ" 10.000 δρχ. στη μνήμη του συντρόφου και φίλου του Ν. Αλεξίου."

Ο πιο επικίνδυνος Έλληνας πολιτικός

Ακομα και η φωτογραφία μιλάει από μόνη της...

Κτύπησε πάλι ο διαβόητος πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ (Λαικός Ορθόδοξος Συναγερμός), Γιώργος Καρατζαφέρης, λαικιστής, ξενοφοβικός, με απελπισμένες προσπάθειες να αποκρύψει τις ακροδεξιές του θέσεις, και αγαπημένος καλεσμένος όλων των τηλεοπτικών αναλιών, κυρίως εκείνων που φορούν το κουστούμι της σοβαρότητας.

Αναφερόμενος στις τελευταιες εξελίξεις περί των οικονομικών μας, και ιδιαιτέρως τις θέσεις της Γερμανίας σχετικά με την ελληνική κρίση, είπε:

«Αυτό που πάει να γίνει είναι έγκλημα. Το είπα, το επαναλαμβάνω και θα το κάνω: "Θα στείλω κόσμο στο Γουδή".Εξηγημένα πράγματα»

Και παρακάτω, αναφερόμενος ειδικά στους Γερμανούς, χαρακτηρίζει «ξεπούλημα της εθνικής μας περιουσίας», την δική τους, πιθανή εμπλοκή σε επιχειρηματικές δραστηριότητες, κυρίως στον τομέα της ενέργειας.

Σοβαρή συζήτηση, γύρω από τις πολιτικές θέσεις του Καρατζαφέρη δεν μπορεί να κάνει κάποιος. Ο λόγος του είναι συνθηματικός και εξυπνακίστικος. Ο βουλευτής και εκπρόσωπος του κόμματος, κ.Αϊβαλιώτης, κάνει ασκησούλες κάθε μέρα, γράφοντας και αποστηθίζοντας ατάκες των 2-30 δευτερολέπτων για να παίξουν στα τηλεοπτικά δελτία - και δυστυχώς παίζουν, αποδεικνύοντας ότι έχει πάει περίπτατο στην Ελλάδα ένα από τα βασικά αξιώματα της δημοσιογραφίας, που λέει ότι "δημοσιεύω ή μεταδίδω αυτό που κρίνω ως άξιο να δημοσιευτει ή να μεταδοθεί, και όχι εκείνο που άλλοι θα μου επιβάλουν ότι πρέπει".

Λέγαμε, όμως, για τον Καρατζαφέρη, ο οποίος έχει πείσει αρκετό κόσμο ότι "λέει σωστά πράγματα", και πιθανώς να΄έχει κερδίσει και την ψήφο τους. Το "ευτύχημά" του είναι ότι συγκρίνεται με πολιτικούς, από όλο σχεδόν το υπόλοιπο φάσμα της πολιτικής, που δεν φημίζονται ούτε αυτοί για τη φωτεινή τους σκέψη και το πολιτικό τους βάθος. Ομως, ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ είναι φως-φανάρι ότι επιπλέι μονίμως στην επιφάνεια των πραγμάτων, και ότι δεν έχει τη στοιχειώδη Παιδεία για να χειριστεί πολιτικά οποιοδήποτε θέμα. είναι πολιτικάντης ο άνθρωπος, όχι πολιτικός. Αδίστακτος, και επικίνδυνος.

Τον θυμάμαι τα χρόνια που ζούσα στο Λονδίνο και ήμουν ανταποκριτής της "Ελευθεροτυπίας". Κάλυπτα, τότε, την ξαφνική μετάβαση του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στη βρετανική πρωτεύουσα, για να υποβληθεί σε επέμβαση ανοικτής καρδιάς. Τον πρώτο καιρό νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Σεντ Τόμας του Λονδίνου, όπου έκανε και τις πρώτες ιατρικές εξετάσεις. Κάθε μεσημέρι, η ομάδα των γιατρων που τον παρακολουθούσε, μας έκανε μία ενημέρωση. Το είχαμε ζητήσει εμείς, οι ανταποκριτές ελληνικών εφημερίδων στην Αγγλία, και οι λίγοι απεσταλμένοι από την Ελλάδα που ειχαν έρθει στην αρχή. Η ενημέρωση ηταν καθαρα ιατρική, και δέχτηκαν να μας την κάνουν υπό την προυπόθεση ότι θα ηταν περισσότερο για δική μας ενημέρωση, συμπληρωματική των επίσημων ιατρικών ανακοινώσεων.

Ολα πήγαιναν καλά και πολιτισμένα, μέχρι που έφτασε στο Λονδίνο ο "κομμάντο Καρατζαφέρης". Δεν ηταν πολιτικός τότε (ούτε τώρα είναι δηλαδή, αλλά δεν πειράζει), αλλά έκανε "επιθετική δημοσιογραφία", όπως έλεγε ο ίδιος, από το μισο-πειρατικό τότε (λές και τώρα είναι νόμιμο) Τελε Σιτι. Μπήκε, λοιπόν, στο "μπριφινγκ", με μια κάμερα κρυμένη κάτω από το στρατιωτικό του τζάκετ, και από την πρώτη στιγμή κατάφερε να μετατρέψει την σοβαρή ενημέρωση των Αγγλων γιατρών σε ζούγκλα. Ρωτούσε συνέχεια εάν η Λιανη κοιμάται στο πλάι του Παπανδρέου, και ανακάλυπτε χίλιες δυό απίθανες ασθένειες (που κάποιοι, προφανώς, του είχαν σφυρίξει), για να ρωτήσει τους γιατρούς, όχι εαν ο πρωθυπουργος πάσχει από μία από αυτές, αλλά γιατί εκείνοι τις κρύβουν!

Οταν δε, οι γιατροί αντιλήφθηκαν και την κρυφή κάμερα, εξέφρασαν αμέσως τη λύπη και την οργή τους για "αυτήν την ανάρμοστη και προσβλητική συμπεριφορά", αποχώρησαν από το "μπρίφιγκ", και ανακοινωσαν ότι άλλη, από αυτούς ενημέρωση δεν θα υπάρξει, πέραν τών επίσημων, ολογόλογων ανακοινώσεων.

Αυτός ήταν, λοιπόν, τότε, ό Καρατζαφέρη, και αυτός είναι και σήμερα. Ο ίδιος ψευτόμαγκας. Ο ίδιος λαικιστής και κινδυνολόγος. Ο ίδιος τραμπούκος.

Το μεγάλο ερωτηματικό είναι πως βρίσκεται αυτός ο άνθρωπος στη Βουλή (και μάλιστα ως αρχηγός κόμματος), και είναι απ' έξω άνθρωποι "κοσμήματα";

Αναφέρομαι μόνο, για αποφυγή παρεξηγήσεων, σε έναν σπουδαίο πολιτικό που έφυγε πρίν μερικά χρόνια, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη που, εάν ζούσε σήμερα, και γινόταν μεταξύ αυτού και του Καρατζαφέρη ψηφοφορία για να μπεί ένας από τους δύο στη Βουλή, φοβούμαι πως πάλι ο Μιχάλης θα έμενε απέξω...

Καλό Σαββατοκύριακο. Με αγάπη.

http://www.jacquielawson.com/viewcard.asp?code=1560479383964&source=jl999

Κάντε "κλικ" στο link, και θα ανοιξει άλλο παράθυρο. Εκεί, είναι ο μαγικός κόσμος των καρτών κινουμένων σχεδίων της jacquie lawson. Κάντε τώρα "Κλίκ" στο πινέλο, και ένα υπέροχο πλασματάκι θα σας άνει να χαμογελάσετε.

Νοερά, σε μια τελετή αποφοίτησης...

Ενας θάνατος, αναμενόμενος, αλλά πάντα σκληρός, ήρθε για μας, σαν "η καλύτερη είδηση", μεσα στην βαθιά, εσωτερική μας ασφυξία! Μας έβγαλε λίγο πιο έξω από εμάς. Την απελπισία μας. Από τις περιορισμένες δυνατότητές μας - που ειναι ό άλλος, μέγας μύθος της φυλής: ό,τι, τάχα, λες και φτιαγμένοι από άλλον, υπέρτερο Θεό, έχουμε χάρισμα που δεν διαθέτουν άλλοι. "Ο Ελληνας άμα θέλει...", καί άλλες τέτοιες σαχλαμάρες!

Ο κάθε λαός άμα θέλει, μπορεί. Οι περισσότεροι που δεν το μπορούν, έχουν αντικειμενικές δυσκολίες. Είναι πάμφτωχοι. Ζουν υπό καθεστώτα αυταρχικά, σε χώρες όπου ο πολιτισμός άργησε "πολλές ημέρες". Εχουν μείνει πίσω στην μόρφωση, στην δημόσια υγεία, στην κοινωνική φροντίδα.

Εμείς, δεν το μπορουμε διότι δεν το θέλουμε! Και, ταυτόχρονα, δεν το θέλουμε γιατί δεν το μπορούμε!

Είμαστε ... ιδιαίτερη περίπτωση, λένε οι ξένοι, απαξιωτικά.

Είμαστε ... ξεχωριστή περίπτωση, λέμε εμείς, αυτάρεσκα.

Μας χωρίζει άβυσσος από τους άλλους. Από πλούσιους και φτωχούς. "Δεν είμαστε Γερμανοί εμείς", λέμε. Αλλά και "δεν θα γίνουμε Ινδία",  φωνάζουμε απαξιωτικά, και μάλιστα δια των πιο επισήμων χειλέων μας...

Η είδηση του θανάτου του Στιβ Τζομπς, μας φέρνει μπροστα σε αλήθειες που φοβόμαστε και αποφεύγουμε. Για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Τους δασκάλους και καθηγητές μας. Τους γονείς και τους φίλους μας. Μας ρίχνει στα μούτρα, σαν χαστούκι χρειαζούμενο, την αδιασάλευτη αλήθεια ότι το πολυθρύλητο "όραμα" (αγαπημένο "θέμα" των φιλολογικών μας συζητήσεων...), είναι μπροστά μας - άρα πρέπει να κάνουμε κάτι για να το φτάσουμε - καί όχι πίσω, για να το συντηρούμε διαρκώς με μνήμες.

Αυτός ο άνθρωπος, πραγματοποιώντας το όραμά του, και αλλάζοντας με αυτό τη ζωή μας, προς το καλύτερο (και ας αφρίζουν από το πρωί σήμερα κάτι λυσσασμένα μπλογκ, με σάχλες τύπου "εκπρόσωπος της πιο άγριας έκφρασης του ιμπεριαλισμού"!), μάς άνοιξε ένα μόνιμο παράθυρο στην αισοδοξία και στην ελπίδα. Δεν είναι Θεός - άς μήν ανησυχουν οι "θρησκευτολάγνοι". Ούτε και θεραπευτής, για να πάρει από το χέρι τα αδιέξοδά μας και να τα οδηγήσει στο φώς. Είναι ένας άνθρωπος που πίστεψε σε κάτι, είδε που είναι η καρδιά και το ταλέντο του, και εργάστηκε πολύ σκληρά, αυτό το "κάτι" να το κάνει "μεγάλο και σπουδαίο".

Εάν υπήρξε τύχη στη πορεία του, ήταν ότι γενήθηκε και μεγάλωσε σε μία χώρα που, όσα και εάν της προσάπτει κάποιος (καί έχει πολλά), δίνει ευκαιρίες, ακόμα και στους μή έχοντες, να προχωρήσουν στη ζωή και, εάν το θέλουν πραγματικά, να πετάξουν. (Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει στην ιατρική φροντίδα, και γι' αυτό ο Ομπάμα δυσκολεύεται τόσο να αλλάξει καταστάσεις και νοοτροπίες στον τομέα των υπηρεσιών υγείας). Ο Τζόμπς, για να επανέλθω στο προηγούμενο, δεν ηταν upper-class. Και, εάν είχε μια μεγαλύτερη, από τον φτωχό πολίτη, δυνατότητα να σπουδάσει σε ένα καλό πανεπιστήμιο, ο ίδιος το "έκαψε" αυτό το χαρτί επιλέγοντας να παρατήσει τις σπουδές του και να περιπλανηθεί μόνος στον μαγικό κόσμο της αναζήτησης αυτού που ήθελε η καρδούλα του, και όχι αυτού που ήθελε το σύστημα: ιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, οικονομολόγος, λογιστης, κλπ.

"Ευτυχώς", η είδηση του θανάτου του, έστω για λίγο, μας κάνει να συζητάμε και κάποια άλλα πράγματα έξω και πέρα από την 6η δόση, το "κουρεμα" του χρέους, την εργασιακή εφεδρεία και τα κλειστα επαγγέλματα. Μας φέρνει στο νου την εικόνα μιας τελετής αποφοίτησης σε πανεπιστήμιο που ειναι ανοικτό σε όλα, και όχι κλειστο στις βουλές ενός άρρωστου επιστημονικού, διδακτικού και σπουδαστικού κόσμου. Πρόσωπα παιδιών που στέκονται με λαμπερά πρόσωπα στο προάυλιο ενός campus, να δίνουν χαρά και συγκίνηση στους γονείς και φίλους τους, και να αισθάνονται ότι ο κόσμος που τους περιμένει εκεί έξω είναι όλος δικός τους.

Φέρνει μπροστα στα (κλειστα) μάτια μας την εικόνα ενός πανεπιστημίου που θα είναι συνδεδεμένο με την κοινωνία και τις ανάγκες της, και όχι αποκομμένο από αυτήν. Ρωτήστε, παρεμπιπτόντως, φίλους και γνωστούς σας, πόσους γονείς ξέρετε να έχουν, έστω για μία φορά, επισκεφθεί το πανεπιστήμιο που σπουδάζει το παιδί τους; Πόσες πανεπιστημιακές η τεχνικές σχολές ξέρετε που να έχουν ανοίξει, για μία ημερίδα, μία διάλεξη, μία επιμορφωτική, ή απλά ψυχαγωγική εκδήλωση, τις πύλες τους στην "έξω κοινωνία" - συγγενείς, φίλους, απλούς πολίτες; Σε ποιά και πόσα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα έχουν μπεί ποτέ άνθρωποι εκτός πανεπιστημιακής κοινότητας - και δεν εννοώ, προφανώς, τους συνηθισμένους, κουκουλοφόρους πελάτες;

Η "αναχώρηση" του Τζομπς από τον κόσμο τούτον, φέρνει μπροστα μας ξανά, ολοζώντανη, την εκόνα των αποφόιτων του Στανφορντ όταν εκείνος τους άνοιγε την ψυχή του και τους φώναζε "τολμήστε, κάντε τρέλλες, έχετε θάρρος". Η "τελετή" είναι ένας συμβολισμός - δεν ειναι κοινωνικό χάπενινγκ για να πάει εκεί η κάμερα του Σταρ και να το περιγράψει χαζοχαρούμενα. Ειναι ο συμβολισμός μια κοινωνίας που επαινε΄την προσπάθεια, και λέει στα παιδιά της "εγω, τώρα που ξεκινάτε μια άλλη πορεία, θα είμαι μαζί σας".

Αυτήν την εικόνα, της τελετής αποφοίτησης, την βλέπω χιλιάδες φορές στο νου και στα όνειρά μου μόνο, και λαχταρώ να είμαι εδώ την ημέρα που θα είναι και πραγματική.